21.november 2024
At trúgva tí ótrúliga
”Síðan leiddi hann hann út á víðavang og mælti: »Lít upp móti himni og
vita, um tú fært talt stjørnurnar har!« Og hann segði: »So fjølmangt skal
avkom títt verða.« ”
1.Mós.15,5
Um tú hevur stríðst við at trúgva tí undursama, ert tú ikki einsamallur.
Sjálvt trúarkempurnar stríddist við vantrúgv. Ábraham var nóg skilagóður
at fata, at lívssøra kona hansara ikki fór at føða nakað avkom, og hann setti
spurnartekin við lyftið, sum Gud hevði givið honum.
Gud hevði sagt, at eitt stórt fólk skuldi koma frá honum, staðin fyri at hava
at honum segði Gud við hann: ”Síðan leiddi hann hann út á víðavang og
mælti: »Lít upp móti himni og vita, um tú fært talt stjørnurnar har!« Og
hann segði: »So fjølmangt skal avkom títt verða.« ” 1.Mós.15,5
Stjørnurnar eru alt ov nógvar í tali, at nakar kann telja tær, men tað var
meiningin við Guds venjing: Ábrahami tørvaði at verða mintur á Guds
óendaligu skapanarmegi.
Effie Campbell umsetti
Tríggjar gravskriftir
”og hann fer inn og sigur við tey: »Hví leika tit so í og gráta? Barnið er
ikki deytt, men tað svevur.« ”
Mark.5,39
Á kirkjugarðinum í Ribe standa 3 gravsteinar, sum allir bera navnið
Daugaard. Tað eru trý børn, 2 dreingir og ein genta, hjá biskupinum
J.B.Daugaard, ið eru grivin har. Daugaard var biskupur 1850-67. Stutt
áramál var millum hvørt av børnunum. Fyrst doyði gentan.
Á gravstein hennara setti faðirin hesi orðini: ”... Barnið er ikki deytt, men
tað svevur.« ” Mark.5,39
Eftir hevði biskupurin nú tveir vaksnar dreingir, sum báðir lósu til prest.
Tann eldri doyði beint áðrenn endaligu próvtøku sína.
Á gravstein hansara setti biskupurin hesi orðini: ”...sonur tín livir!...”
Jóh.4,50.
Nú átti biskupurin bert eitt barn eftir, ein son, ið var útlærdur prestur, og
sum um stutta tíð skuldi átaka sær prestastarv.
Men áðrenn hetta eydnaðist, varð faðirin noyddur at fylgja honum til
gravar undir liðina á hinum báðum børnunum.
Gravskriftin, sum biskupurin nú setti, var: ”... »Alt hevur hann gjørt væl
...” Mark.7,37
a.týddi
Hvagar fert tú?
”Gangið inn um hitt tronga portrið; tí at vítt er portrið, og breiður er
vegurin, ið førir til undirgangs, og mong eru tey, ið ganga inn um tað; tí at
trongt er portrið, og mjáur er vegurin, ið førir til lívs, og fá eru tey, ið
finna hann. ”
Matt.7,13-14
Skjótleiki og ferð eyðkennir okkara øld. Ongantíð áður hava so mong
ferðast so ofta, so langt og so skjótt, sum vit gera í dag. Ofta undrast vit á,
hvagar tey ætla sær, øll tey, sum koma við fúkandi ferð móti okkum í
endaleysum røðum á vegunum. Sjálvandi hava tey eitt mál. Vit høvdu
undrast stórliga, um vit møttu onkrum, sum fór sum eitt fok eftir vegnum
uttan at vita, hvagar hann ætlaði sær. Fullkomiliga høpisleyst!
Tú ert á ferð í dag. Tú ferðast gjøgnum lívið. Sekundini og minuttirnir
renna framvið. Ferðin økist so hvørt. Tí tú manst hava eitt mál? Ella er
lívsferð tín høpisleyst?
Hvat hjálpir, um tú kanst njóta ferðina á einum breiðum motorvegi í einum
luksusmodelli, um tú koyrir skeiva leið?
Tú mást velja millum tveir vegir. Á øðrum koyra tey, sum ikki vita, hvagar
tey ætla sær, men ugga seg við, at mong koyra sama vegin. Hesin vegurin
endar í glatan.
Hin vegurin gongur til himmals, til Guds. ”Og hann skal turka hvørt tár av
eygum teirra, og deyðin skal ikki longur vera til, ikki heldur sorg, ikki
heldur skríggj, ikki heldur pínsla skal longur vera til; tí at hitt fyrra er
farið.« ” Op.21,4. Ert tú á veg hagar? Hesin vegurin eitur Jesus Kristus,
hann, sum hekk á krossinum at bøta fyri syndir tínar, og sum hevur gjørt
tær ein bústað til reiðar í himli.
Hvagar fet tú?
Himmelveien. Effie Campbell umsetti
Tann, sum sigrar
"Og eg sá nýggjan himmal og nýggja jørð, tí at hin fyrri himmalin og hin
fyrra jørðin vóru horvin, og havið var ikki longur til.
Og eg sá staðin heilaga, hitt nýggja Jerúsalem, stíga niður av himni frá
Guði, búnan sum brúður, ið er skrýdd fyri manni sínum.
Og eg hoyrdi harða reyst frá hásætinum, sum segði: »Sí, tjaldbúð Guðs er
hjá menniskjunum, og hann skal búgva hjá teimum, og tey skulu vera fólk
hansara; og Guð sjálvur skal vera hjá teimum.
Og hann skal turka hvørt tár av eygum teirra, og deyðin skal ikki longur
vera til, ikki heldur sorg, ikki heldur skríggj, ikki heldur pínsla skal longur
vera til; tí at hitt fyrra er farið.«
Og tann, sum í hásætinum sat, segði: »Sí, eg geri allur lutir nýggjar!« Og
hann sigur: »Skriva! Tí at hesi orð eru trúgv og sonn.«
Og hann segði við meg: »Tað er hent. Eg eri Alfa og Omega, upphavið og
endin. Eg skal geva tí, sum tystur er, av keldu lívsvatnsins fyri einki.
Tann, sum sigrar, skal arva hetta, og eg skal vera Guð hansara, og hann
skal vera sonur mín."
Op.21,1-7
17.november 2024
Menniskja – hvar ert tú?
”Tá kallaði Harrin Guð á Ádam og segði: »Hvar ert tú?« ”
1.Mós.3,9
Vit kenna øll hesa syndarligu frásøgnina frá fyrstu døgum menniskjans.
Tann eydnuríka, sorgleysa tilveran í Edens urtagarði fór í sor, tá ið
menniskjuni undir ávirkan av Sátans makt brutu Guds boð.
Ádam átti í hesi støðu at rópt á Gud, fallið niður fyri honum og biðið um
náði og reinsan. Í staðin fyri goymir hann seg og hylur seg. Syndarin leitar
ikki upp Gud og rópar: ”Gud mín, hvar ert tú?”, men Gud leitar upp
syndaran og rópar: ”Ádam, hvar ert tú?”
Soleiðis er støðan eisini í dag. Seyðurin villist og kemur ikki aftur í
rættina; men hin góði hirðin – Jesus – leitar eftir tí burturvilsta seyðinum
og ber hann á herðunum heim aftur.
Syndin skapar ótta. Óttin skapar ofta ringar nervar og nevrosur. Vit kunnu
undrast á, hvussu hjúnaskilnaður, brotsverk og evnismisnýtsla økist í
stórum. Hvør er orsøkin? Tað er ógjørligt at viðgera trupulleikan, um vit
ikki kenna orsøkin! Hvat er tað, sum stendur aftan fyri hin unga
brotsmannin, tey ólukkuligu sorlaðu heimini ella gentuna í
ungdómsárunum, sum missir reinleika sín? Kanningar og viðtal høvdu
helst komið við mongum ymiskum frágreiðingum og svørum; men aftan
fyri alt finna vit ormin, slanguna, sum eisini í dag lokkar og villeiðir
menniskju at bróta Guds orð. Hvar hevur tú fjalt teg? Hevur tú krógvað teg
í stuttleikalívinum, haldilslívinum ella vísindini?
Trænum, sum Ádam og Eva fjaldu seg aftan fyri, bagdi einki; men Gud
hevði ikki skapt tað sum eitt goymistað. Gjøgnum tænarar sínar, í møtum
og tílíkum leitar Gud eftir tær. Hvar ert tú?
Tú, sum lesur hesa lítlu áheitan: Harrin hevur funnið teg og vil tosa við
teg. Sig: ”Harri, her eri eg. Fyrigev mær alla mína synd og frels sál mína.”
Torkild Terkelsen. ”Himmelveien”. Effie Campbell umsetti
Gud fer at senda eina heilagleika-veking!(2:2)
Framhald
”Gevið tí væl gætur eftir, hvussu tit liva, ikki sum óvísir, men sum vísir, so
at tit keypa hina lagaligu stundina, tí at dagarnir eru vándir. Verið tí ikki
óskynsamir, men skiljið, hvat Harrans vilji er! Og drekkið tykkum ikki
druknar í víni, sum førir óflýggjaskap við sær; men verðið fyltir av
andanum, so at tit tala hvør til annan við sálmum og lovsongum og
andligum ljóðum og syngja og leika í hjarta tykkara fyri Harranum, og
altíð siga Guði og faðirinum tøkk fyri allar lutir í navni várs harra Jesu
Krists, og eru hvør øðrum undirgivnir í ótta Krists! ”
Ef.5,15-21
”Gev gætur eftir tær sjálvum og eftir læruni; halt á við tí; tí at tá ið tú gert
tað, skalt tú frelsa bæði teg sjálvan og tey, sum hoyra teg. ”
1.Tim.4,16
Vit hava kanska ikki varnast, hvussu siðspillan veksur í okkara tíð. Vit vita,
at siðreglur og siðloysi ikki bara eru tengd at kynslívinum, men tey hava
ein stóran part av skuldini, at alt er farið á glið. NRK hevur í seinastuni við
nógvum sýningum í sjónvarpinum boðað frá, at teir vilja føra ein
fyrilitsleysan kynsmoral inn í tey norsku heimini. Sagt verður, at einasti
vansin við leysalevnaði er, at tey kunnu fáa eitt barn. Í samrøðunum, sum
verða sendar út um alt Noreg, veðrur tað etiska grundarlagið undir
samlívinum millum menniskju als ikki tikið upp á tungu. Tað er bara tað
tøkniliga og tað kensluleysa holdborna, sum teir gera nakað burturúr. Hetta
er tíðarinnar moralur.
Skulu vit, sum boða orðið, við eftirlæti og viljaloysi geva hesum slagi av
kynsmorali rúmd og menningarmøguleikar? Um vit, sum prædika í dag,
ikki boða heilagleika og standa fast á Bíbliunnar grund og reglum, um vit
ikki standa á varðhaldi í tíðarinnar ráki, kunnu vit siga farvæl um ævir til
ein og hvønn møguleika fyri djúpari andaligari veking og framgongd.
Dómurin má byrja við Guds húsi(1.Pæt.4,17). Vit mugu uppliva eina
heilagleika-veking nú, annars eru vit glatað.
Ábyrgdin hvílir ógvuliga tung á okkum, sum boða Orðið í hesum døgum.
Mær dámar ikki at finnast at hvørki ungum ella eldri; men eg vil døma
meg sjálvan fyri ikki at hava gjørt tað, sum eg átti, og eg biðið Gud
fyrigeva mær, at eg ikki greitt havi talað at, hvørki í fjølmiðlunum ella á
okkara talarstólum. Eg lætti við hesum samvitsku mína, nú eg kunngeri, at
eg í framtíðini taki undir við teimum gomlu bíbilsku reglunum bæði í lívi
og læru. Eg ætli mær ikki at stíga fram sum ein moralprofetur, sum dømir
alt og øll; men eg vil við lívi mínum, um gjørligt, vera ein fyrimynd fyri
øðrum kristnum. Má Gud hjálpa mær at vera trúgvur í hesum!
Tá ið vit bjóða fram likam okkara fyri Gudi, skal alt vera reint og heilagt.
Alt uppgjørt og ónatúrligt skal vera burtur. Øll nýtsla av tubbaki, alkoholi
og rúseitri skal sjálvandi vera bannlýst, og endi skal vera á øllum ljótum
orðum og vanheilagum, tómum práti. Vit skulu bæði ansa eftir okkum
sjálvum(tað ytra) og læruni, og um vit halda á við tí, skulu vit frelsa bæði
okkum sjálvi og tey, sum lurta eftir okkum.(1.Tim.4,16).
Vit verða ámint ikki at skikka okkum eftir hesum heimi, men verða
umskapað við endurnýggjan av hugi okkara.(Róm.12,3). Tey rákini, teir
mótarnir, tann ónatúrligi standurin, sum setur dám á heimsmenniskjað
uttan, skulu vit mæla ímóti við at vera natúrlig, rein og heilag. Vit skulu
heldur ikki oyðsla, liva sum greivar, tá ið stórur partur av heiminum livir í
hungursmarkinum. Um vit í dag søgdu farvæl við alt, sum vit brúka upp á
okkara kropp bara fyri at síggja væl út í eygunum á menniskjum, høvdu vit
havt nógv meira pening at boðað Orðið við her heima og úti í stóru verð.
Ein veking, har fólkið verður heilaggjørt, er tað, sum kristinheimurin mest
av øllum hevur brúk fyri. Gjøgnum eina heilagleika-veking, sum eisini er
ein brúðarveking, verða vit gjørd til reiðar at heysta inn sálir og fara út at
møta brúðgóminum við frímóði. Tað er bara, um vit stíga varliga, at vit
gerast fyri fyri at keypa ta lagaligu tíðina – tí dagarnir eru óndir.
Oddvar Tegnander, rektari. ”Himmelvejen”.(stytt.) Effie Campbell
Gud fer at senda heilagleika-veking!(1:2)
”So áminni eg tá tykkum, brøður, at tit, fyri Guðs miskunnar skuld, bjóða
fram likam tykkara til eitt livandi, heilagt, Guði hugnaligt offur – og hetta
er andlig gudsdýrkan hjá tykkum –; og háttið tykkum ikki eftir hesum
heimi; men verðið umskapaðir við endurnýggjan av hugi tykkara, so at tit
mega fáa at royna, hvat ið er Guðs vilji, hitt góða og hugnaliga og
fullkomna. ”
Róm.12,1-2
Eitt, sum ger, at mong kristin gera eina semju við heimsins anda,
materialismuna og holdið, er, at ov lítið verður prædikað um heilagleika.
Vit, sum boða orðið, eru ov lagalig og eftirlætin. Vit royna at tekkjast
menniskjum meira enn Gudi. Vit tora ikki at leggja fram Guds vilja og veg,
tá ið tað ræður um Bíbliunnar krav til heilagleika, av tí at vit óttast fyri at
styggja ávís menniskju. Vit eru vorðin mannatrælir í staðin fyri Guds
tænarar. Tað er vorðið lættari við tíðini at vísa burtur áminnungunum við
teirri grundgeving, at tær eru bara atfinningarsamar. Men tá ið vit vísa
áminningunum aftur, so eru vit uppií at taka kraftina úr saltinum, sum átti
at virkað ímóti roti, og vit sløkkja ljósið, sum átti at skinið í myrkrinum.
Hví skulu vit ræðast áminningarnar? Paulus ræddist ikki at lyfta
fremstafingur. Summi kristin møta áminningini hjá Paulusi í Róm.12,1-2,
sum stendur uppi yvir hesum stykki, við svarinum, at vit skulu ikki vera so
heft av tí ytra, av tí at tað bara elvir stríð. Her mugu vit ikki gloyma, at
innara støðan í øllum førum vísir seg aftur í teirri ytru støðuni. Vit mugu
vera vakin og geva okkum far um, hvussu atburðurin broytist.
Áminningin sigur altso, at vit skulu bjóða fram likam okkara sum eitt
livandi, Gudi hugnaligt offur. Tað er tað ytra, ikki so? Um innara
menniskja okkara er fylt við kærleika til henda heim, um vit brellast av tí
skitna anda, sum er frammi í tíðini, og sum vísir seg í bókmentum,
bløðum, útvarpi og sjónvarpi, móta, tónleiki o.t., so fara vit sjálvkravt at
liva, lata okkum í og skikka okkum sum heimsins børn.
Eg fyri mín part havi valt ein afturhaldssinnaðan lívshátt, júst tí at vandin
er so stórur í okkara tíð. Tað, sum fyrr stóð rimmarfast, flýtur nú, reglur
syndrast, rákið í tíðini skræðir við sær – ikki bara tað, sum var skeivt fyrr í
tíðini, men eisini styrkina og heiðurin úr gomlum døgum. Eg kann ikki
noyða onnur at liva sum eg. Eg sleppi heldur ikki undan atfinningum frá
fólki, sum trúgva á nýggjar vegir og nýggjar arbeiðshættir í gudsboðanini.
Eg kann bara liva so, sum Heilagi Andin býður mær at liva.
Mong menniskju halda, at okkum tørvar nýggjar arbeiðshættir, nýggjar
kirkjubygningar, nýggja urgu, nýtt kór os.s.fr. Tað er ikki tað, sum Guds
kirkjuliði tørvar í dag. Tað er hin gamla kraftin, sum ápostlarnir høvdu. Tað
er hana, vit vilja hava, og um vit høvdu hana í okkara kirkjuliðum, so kom
nýtt lív í. Tá høvdu vit fingið nýggjar orðsins boðberar, teir somu gomlu,
men nú fyltir við Heilaga Andans kraft..(Charles Price).
Tey vápnini, sum tey kristnu brúka í krígsførslu, tykjast heiminum láturlig.
Ætlanin, sum riggaði so væl ímóti Jeriko, hevði verið hildin fyri spott av
nútíðar hernaðarovastum. Lítli herurin hjá Gideoni hevði bara elvt til
ókvæmisorð. Og hvat skulu vit siga um sleingibandið hjá Dávidi, og um
Guds herfólk upp gjøgnum øldirnar. Tað andaliga sinnið veit, at Gud er
ikki í parti við tí stóru herdeildini, men at hann heldur velur sær tað út, sum
er veikt og fátækt og háðað, so at hann verður hálovaður gjøgnum tað.
(William MacDonald).
Guds framferðarháttur er øðrvísi enn menniskjans.
Kunnu fólk bjóða fram likam sítt til eitt livandi, heilagt, Gudi hugnaligt
offur, um tey eru soleiðis ílatin, ella skulu vit siga úrlatin, at tað veldur
ástoyt í Guds kirkjuliði og vekur girnd hjá hinum kyninum?
Framhald....
Havið
”Hevði tú givið boðorðum mínum gætur, tá hevði friður tín verið sum
flóðin og rættlæti títt sum havsins bylgjur; ”
Jesaja 48,18
Tá ið ein var ungur, kundi ein onkuntíð hoyra eldri føroyingar taka nakað
soleiðis til: ”Á tað vælsignaða hav!”
Hetta var kanska við onkra serstakliga hending, til dømis tá ið fiskurin og
grindirnar komu ríkiliga til lands, ella ein var staddur har úti á havinum og
sá morgunroðan stíga upp úr havsbrúnni, og teir fyrstu ljósgeislarnir
glitraðu á tí spegilsblanka havinum.
Fyri okkum føroyingar liggur tað so nær, ja, og so natúrligt at hugsa og
tosa um havið. Føroyskur skaldskapur er nógv ávirkaður av havsins
stórleika. Havið hevur sungið sítt fagra ljóð yvir vøggu okkara. Og við tí
hevur tað eisini virkað við sínum dragandi mátti á sinn okkara.
Tað er, sum tað av Skaparanum er lagdur ein slíkur longsul niður í fólk
okkara eftir havinum, og tað er lætt at fata, tí vit eru so fast knýtt at tí bæði
á ein og annan hátt. Frá tí fáa vit meginpartin, ið krevst til landsins
húsarhald so væl sum til tey einstøku heimini. Tí hava vit orsøk til at
vælsigna og takka Harranum fyri havið, sum hann hevur umgirt okkum
við.
Í okkara Bíbliu finna vit nógv støð, har Harrin nýtir havið sum dømi fyri at
lýsa viðurskiftini ímillum okkum menniskju og hansara. Serstakliga er tað,
hvat ið viðvíkur hansara lyftum og friðarsáttmála við okkum, men vit
mega altíð merkja okkum, at hetta er altíð treytað av, at vit geva gætur, tá
ið Gud talar til okkara: ”Hevði tú givið boðorðum mínum gætur, tá hevði
friður tín verið sum flóðin og rættlæti títt sum havsins bylgjur; ”
Jesaja 48,18
Tað er eina Gud, sum við Jesu Kristi sáttargerð á Golgata kann geva tí
friðleysa og syndatyngda menniskja tann frið og rættlæti, sum tí innast inni
leingist eftir.
Hann ikki bert kann, men honum leingist eftir at fylla lív okkara við friði,
rættvísi og gleði. Og tað er, sum at Gud vil lýsa tað so sterkt fyri okkum,
so at her skal einki vera at misskilja.
Hann samanber henda friðin, sum hann vil geva, við flóðina. Orðið flóð
merkir millum annað fylla – flóta yvir! Tá ið havið fløðir inn yvir
sjóvarstrond, fyllist hvørt hol, hvør kulla í fjøruni, alt tað óslætta er nú
burtur, flóðin fjalir tað og ger tað friðfult.
Nakað av tí seinasta, sum Jesus segði við vinir sínar, vóru hesi orð: ”Frið
lati eg eftir hjá tykkum, mín frið gevi eg tykkum; eg gevi tykkum ikki eins
og heimurin gevur. Hjarta tykkara óttist ikki og ræðist ikki! ” Jóh.14,27.
”... og rættlæti títt sum havsins bylgjur; ” Tað skal lýsa reinleika og styrki.
Hjá Mika profeti lesa vit í kap.7, ørindi 19: ”Hann várkunnar okkum aftur,
traðkar okkara misgerðir niður, ja, tú kastar okkara syndir niður í havsins
djúp. ” Hvussu djúpt er havið, har sum tað er djúpst? Eg dugi ikki at siga
tað!
Men vit vita, at tað er eitt veldugt dýpi. Gud er ikki smáligur, hann sigur
ikki, at hann vil fyrigeva okkum syndirnar á tann hátt, at hann vil tveita tær
har, sum havið er grunt. Nei, niður í havsins djúp, og haðani kunnu tær
ongantíð koma uppaftur.
Sjálvt Sátans veiðiamboð røkka ikki niður hagar.
Takk, Gud, eisini fyri náðinnar hav.
Cl.Eliassen
Maðurin við tunglyndinum
”Alt, sum faðirin gevur mær, skal koma til mín; og tann, sum kemur til mín,
vil eg als ikki reka burtur. ”
Jóh.6,37
Ein ungur maður í Amerika hevði tunglyndi. Fleiri læknar høvdu kannað
hann; men teir funnu ikki atvoldina til hansara hugtyngslu. Foreldrini
sendu tí sonin til dr. Torrey, sum var nervalækni, og sum eisini boðaði
Guds orð.
Tað leið móti kvøldi, tá ið hesin ungi maðurin kom til heimið hjá
læknanum. Tá ið teir sótu við nátturðaborðið, legði dr. Torrey fyri og
spurdi, um hann trúði, at frásagnirnar í Bíbliuni vóru álítandi.
”Jú, tí trúgvi eg,” svaraði ungi maðurin.
”Heldur tú, at vit kunnu líta á tað, sum Jesus sigur í Jóh.6,37: ”Alt, sum
faðirin gevur mær, skal koma til mín; og tann, sum kemur til mín, vil eg als
ikki reka burtur. ”
”Jú, eg haldi, at tað er álítandi,”
”Gott,” segði dr. Torrey, ”skulu vit so fara til hansara?”
”Nei, Guds orð talar ikki til mítt hjarta.”
”Íðan so, men Jesus segði ikki, at hann fór at taka ímóti okkum, tá ið Guds
orð talaði til okkara hjarta. Hann segði: ”... tann, sum kemur til mín, vil eg
als ikki reka burtur”
”Ja, men vita tygum, mítt hjarta er gróthart og letur seg ikki ávirka av
Guds orði.”
”Jesus segði ikki, at tann, sum kom til hansara við einum bleytum og
ávirkiligum hjarta, skuldi hann ongantíð reka burtur; men hann segði: ”...
tann, sum kemur til mín, vil eg als ikki reka burtur”
”Ja, tað kann væl vera; men eg brýggi meg ikki um at koma til hansara.”
”Tað er møguligt,” segði dr. Torrey, ”men Jesus segði ikki, at tann, sum
brýggjaði seg um at koma til hansara, fór hann ongantíð at reka burtur;
men hann segði: ”... tann, sum kemur til mín, vil eg als ikki reka burtur”.
Tann ungi maðurin sat eina løtu hugsanarsamur og hugdi fram fyri seg.
So segði dr. Torrey við hann: ”Skulu vit báðir nú fara til hansara?”
Ein løta gekk, so fór hin ungi maðurin á føtur, fór yvir til sofuna og boygdi
knø har; dr. Torrey fall á knæ undir liðini á honum og segði: ”Nú skal eg
biðja, men tú skalt taka hvønn setning uppaftur.”
Dr. Torrey fór at biðja, og hin ungi maðurin endurtók alt, setning fyri
setning, sum læknin segði: ”Góði Jesus, tú sært, at hesin ungi maðurin
kemur til tín eftir orði tínum í Jóh.6,37: ”... tann, sum kemur til mín, vil eg
als ikki reka burtur”. Hann trýr tær, at tú hevur tikið ímóti honum; og
Harri, tú fert at styrkja og varðveita hann í tíðini, sum liggur fyri
framman.”
Teir fóru nú á føtur, og dr. Torrey segði við hann: ”Tá ið tú fert til songar í
kvøld, kemur Satan til tín og sigur, at hetta, sum tú gjørdi í kvøld, var at
lúgva fyri tær sjálvum; tað er heilaspuni at trúgva, at Jesus hevur tikið
ímóti tær á ein so bíligan hátt. Uttan mun til, hvat ið hann sigur við teg at
fáa teg at ivast um Frelsarans lyfti, skalt tú bara svara honum, at Jesus
hevur sagt: ”... tann, sum kemur til mín, vil eg als ikki reka burtur” og
hann vil eg líta á.””
Morgunin eftir við morgunmatarborðið spurdi dr. Torrey hann
beinanvegin, hvussu ið gingist hevði.
”Jú,” svaraði hann, ”tað gekst, sum tygum søgdu. Satan kom, og hann
hevði ymiskar atfinningar, men eg helt fast við tað, sum Jesus hevði sagt.
Nú havi eg frið við Gud, og eg eri eydnusamur, av tí at eg hoyri honum
til.”
Kæri vinur, legg til merkis, at dr. Torrey tekur hetta lyftið hjá Jesusi og
setir tað høgt oman fyri alt kjak. Far tú og ger so við. Halt fast í lyftini,
sum Jesus hevur givið. Tey eru fyri teg og øll onnur, sum vilja taka ímóti
honum.
E. Campbell umsetti
At búgva seg til
”Latum okkum gleðast og fegnast og geva honum æruna, tí at komið er at
brúdleypi lambsins, og brúður hansara hevur búgvið seg til! ”
Opb.19,7
Fleiri staðni í okkara Bíbliu verður tosað um at búgva seg til og mælt
verður til at gera hetta í góðari tíð. Tað, ein skal búgva seg til, er at møta
Gudi.
Ymiskar myndir verða nýttar fyri at lýsa hetta. Í hesum bíbliuorði verður
ein brúdleypsveitsla brúkt sum mynd og hesi somu mynd møta vit oftani í
okkara Bíbliu. Í Gamla Testamenti verða viðurskiftini millum Gud og
fólkið lýst við myndini av einum hjúnabandi, sum longu er gjørt, og sum
knýtir fólkið at Gudi sínum. Fólkið skal búgva seg til at møta honum, sum
tey longu eru knýtt at við sáttmála.
Hesin tankin er ikki sleptur í Nýggja Testamenti, og tó er myndin brúkt á
ein eitt sindur annan hátt. Her, sum t.d í hesum orðinum, vit hava fyri
okkum hesa løtuna, liggur sjálv brúdleypsveitslan einaferð í framtíðini, og
sipað verður til tann dag, tá ið Kristus kemur aftur í síni dýrd.
Brúðgómurin er Kristus, og brúðurin er hansara meinigheit.
Náttúrligt er, um rætt er vorðið, at brúðurin gleðir seg til
brúdleypsveitsluna og at møta brúðgóminum, og at hon ger alt, sum gerast
kann, fyri at verða til reiðar, tá ið brúðgómurin kemur. Soleiðis vil eisini
Kristi meinigheit gera. Hon vil búgva seg til at møta sínum frelsara, tá ið
hann kemur í síni dýrd, og gleðir seg til tess.
Á ein hátt vita vit øll somul, at vit skulu møta Gudi, annaðhvørt sum
dómara ella sum frelsara, og at tað kann verða nær tað skal vera; men
veruleikin er tann, at vit hugsa henda dag so langt burtur. Tað er ikki altíð,
at ein fær stundir til at hugsa stórvegis um tað. ”Fyrr enn meg varir, tá
kann bera, at deyðin sendir ferðaboð.” Onnur fáa eina langa sjúkralegu og
fáa so statt betur umrátt seg, kunnu vit siga.
Men sama ger, bert ein tá, sum tað stendur her, hevur búgvið seg til. Er ein
búgvin, so kann ein altíð fara, og so búgvin skulu vit liva ein og hvør. Altíð
til reiðar at møta Gudi.
Hvussu kunnu vit vera tað?
Um vit liva okkara lív saman við Gudi í bøn og trúgv og lata Gud skipa
fyri og leggja til rættis okkara lív, so eru vit búgvin, hvørja løtu tað skal
vera, at møta honum í dýrdini; og er tað soleiðis hjá okkum, so latum
okkum gleðast og fegnast og prísa Gudi fyri lívið, sum hann hevur givið
okkum, fyri ta hjálp, hann gevur okkum til at liva tað, og fyri vón um lut í
tí stóru gleðini einaferð.
Høgni Poulsen, prestur
Trúgv á Gud!
”Men trúgv er treyst í tí, sum vónað verður, sannføring um teir lutir, sum
ikki eru at síggja. ”
Hebr.11,1
Ein gamal útróðrarmaður fór ein morgunin at taka gørnini upp.
Meðan hann tókst við at fáa gørnini inn í bátin, kom mjørkin knappliga og
fylti allan fjørðin. Tað var so svart, at tað neyvan sást eina bátslongd.
Hetta er í tíðini langt áðrenn nútímans siglingartól, gps'arar, fartelefonir vm
var vanligt at hava.
Hvussu skuldi hann nú finna heim? Hvønn veg skuldi hann rógva? Hann
kundi einki annað gera enn at seta seg at bíða. Kanska tað fór at lýsa í
mjørkanum. Men tá ið einki líktist fyri tí, helt hann saman hendur, bað til
Guds og segði: ”Kæri himmalski faðir! Eg kann rógva, men tú mást stýra!”
So tók hann um árarnar og byrjaði at rógva. Hvønn veg hann róði, visti
hann ikki. Tá ið hann hevði róð nakað, kendi hann, at báturin bar við eina
sandstrond. Hann mátti meðni vera komin til lands. Og tá ið hann vendi
sær á og leit gjøgnum tann tjúkka mjørkan, sá hann beint í dyrnar á neysti
sínum.
Nú mátti hann aftur halda hendurnar saman. Hesa ferð var tað fyri at takka
honum, ið stýrir øllum, ja, eisini lítla útróðrarbáti hansara.
Chr.Høj umsetti
Løn og lívsgleði
”við tað at hann helt vanvirðing Krists fyri størri ríkidømi enn gripir
Egyptalands; tí at hann hugdi fram móti lønini.”
Hebr.11,26
Vit hava loyvi at uggast við ta løn, sum bíðar tí trúgva tænaranum, - at
gleðast til tann tíman, sum er endamálið við lívinum.
Tó er sælan í himlinum ikki endamálið fyri teim, sum frelst eru. Jesus
hevur sett okkum til at bera ávøkstur. Hvussu er lív títt? - er tað eitt prýði
og eitt viðmælisbræv fyri hann, sum so dýrt teg keypti? Hevur hann funnið
nógvar fruktir á tínum lívstræi. Hann kemur nú og hyggur eftir, um hann á
tær kann finna: Kærleika, gleði, frið, langmóð, mildi, góðvild, trúskap,
spakføri og fráhald.
Og hann leitar eftir meira frukt; hann rannsakar hjartað fyri at vita, um tú
hevur nakað av hansara sinnalagi – hann, sum livdi lívið og doyði fyri at
fáa so nógv við, sum gjørligt. - Og hvat sær hann... - at tú hugsar lítið og
einki um hini, men hugsar: kundi eg bert komið inn um himmalsins dyr
sjálvur, so var alt gott. Men hvat vildi tú sagt, um hann kom nú og fann
hjarta títt fylt – ikki av kærleika til hansara, sum vil vera tín besti vinur –
men av lysti til verðsins lutir og avgudar, av vreiði og øvund, ístaðin fyri
kærleika, langmóð og góðvild, - og hann fann onga umsorgan fyri
sálunum.
Vit eru skapað, vit eru frelst fyri at tæna honum. Tann frelsti livir fyri
Jesus, so at hini, sum eru uttanfyri hansara vælsignaða samfelag, kunnu
koma til at síggja hann, tann undurfulla frelsaran. Hetta er lívsins endamál,
og tann lærusveinurin, sum ikki sær hetta, hevur enn ikki sæð Jesu dýrd,
og hann kennir ikki til ta hálvu lívsgleðina.
P.S
Klúgv hægri upp
„Síðan segði Harrin við Móses: „Far niðan á Ábraim fjallið her og lít yvir
landið.““
4. Mós. 27,12.
Hægsta fjallið í eystara parti í USA er Mitchell fjallið, sum liggur í the
Blue Ridge Mountains í Norður Carolina. Fyri mongum árum síðani segði
Dr. Elisha Mitchell, at hesin tindurin var hægri enn nakar annar har í nánd,
og so fór hann út einsamallur fyri at sigra á honum. Tætt uppi undir
sjálvum tindinum misti hann fótafestið og fall niður og doyði. Hann varð
jarðaður á tí fjallinum, sum nú ber navn hansara. Grøv hansara er at síggja
enn tann dag í dag. Vinir hansara skrivaðu á gravsteinin: „Hann náddi
hæddirnar fyri at hvíla í friði.“
Í Sveis á grøvini hjá einum øðrum fjallaklintrara ber gravsteinurin ta
einføldu innskriftina: „Hann doyði, meðan hann kleyv.“ Mong menniskju
hava strítt seg upp gjøgnum líðir í brøttum, grýtunum fjøllum, av tí at tey
har uppi – burtur frá verðini – kenna seg tættari Gudi. Tað var uppi á
tindinum á Mória fjalli, at Ábraham og Ísakur høvdu teirra mest dýrabaru
uppliving saman við Gudi. Tað var á Sinai fjalli, at Gud vísti seg í einum
roykskýggi og talaði tey tíggju boðini. Á Karmelfjalli vardi Elia Ísraels
Gud framman fyri teimum, sum dýrkaðu Báal.
Jesus fór einaferð avstað eitt kvøldið saman við Pæturi, Jákupi og
Jóhannesi fyri at klúgva upp á eitt høgt fjall. Meðan hann bað, sendi Faðir
hansara Elia og Móses úr himli at tosa við son sín, og fjallatindurin var
fjaldur í skyggjandi dýrd. Á einum fjalli, sum kallast Oljufjallið, fór hann
upp til himmals, og uppi á hasum fjallinum fer hann aftur at standa, tá ið
hitt Nýggja Jerusalem kemur niður av himli.
Tá ið Móses var 120 ára gamal, varð hann biðin at klúgva upp á Nebo
fjallið (Ábarim), har hann skuldi doyggja. Av tindinum stardi hann tvørtur
um tann grøna og fruktagóða dalin við Jórdan ánna til teir træklæddu
heyggjarnar í tí lovaða landinum. Í 40 ár hevði Móses glett seg til tann
dagin, tá ið hann skuldi leiða fólkið til Kánáan. Men vegna synd sína í
Kádesj, misti hann tey forrættindi og noyddist at doyggja á fjallatindinum.
Men Jesus reisti hann aftur til lívs og tók hann við til tað himmalska
Kánáan.
Um tú vilt sleppa at síggja yvir í tað lovaða landið, tað landið, sum Gud fer
at geva sínum trúføstu børnum, lat so Bíbliu tína upp á Jesaja kapittul 11
og kapittul 35 og síðani á Opinberingina kapittul 21 og 22. Av
fjallatindunum á hasum fýra undurfullu kapitlunum kanst tú eisini hyggja
yvirum og síggja hitt lovaða landið.
„Reach out“ – Effie Campbell umsetti
Meinigheitir, sum byggja sambond millum ættarliðini
“Hetta er boð mítt, at tit skulu elska hør annan, eins og eg havi elskað
tykkum. ”
Jóh.15,12
Hvørjar eru fruktirnar í meinigheitum, sum byggja sambond millum
ættarliðini? Tær eru, at fólk støðast. Annars hoyrir tú, at ungdómar rýma úr
meinigheitunum. Sagt verður, at um ein tannáringur kennir 5 vaksin fólk í
meinigheitini umframt foreldur síni, og at tey vaksnu vita navn teirra,
hvørjum flokki tey ganga í, heilsa upp á tey, so er størri møguleiki fyri, at
tey verða verandi í meinigheitini. Men eisini eftir at tey eru flutt, hava tey
eitt samband til meinigheitina, sum merkir, at her hoyra tey til, og tað vilja
tey hava.
Eg hugsi, at tað sama geldur hjá smábarnaforeldrum og vaksnum í 40–
árunum. Um onkur kennir tey, so verða tey verandi. Á tann hátt festir
trúgvin seg frá einum ættarliði til tað næsta. Samband má verða út um
møtikaffi til kaffi heima við køksborðið. Men sambandið byrjar kanska við
møtikaffi. Gransking vísir, at samband er grundin til, at fleiri støðast. Í
krevjandi tíðarskeiðum í lívinum eru tað kanska mong, sum ikki ganga á
møti. Men av tí eina sambandinum, ella av teimum fimm, koma tey aftur.
Tí tað eru nøkur, „sum kenna meg har“.
Effie Campbell umsetti.
Hann heldur tað, hann lovar
“Trúfastur er tann, sum kallaði tykkum, og hann skal eisini gera tað.”
1.Tess.5,24
Ein gamal maður vitnaði nú eitt kvøldið uppi í Meinigheitshúsinum í
Havn. Hann greiddi frá, at hann vaks ikki upp hjá foreldrum sínum, men í
einum øðrum húsum har í bygdini.
Inni í hesum húsinum búði ein gomul kona, og tá ið hon var 83 ár, lá hon
at doyggja. Ein yngri kona sat við song hennara og vakti uppi yvir henni.
Gamla konan var fallin í ein tungan svøvn. Men um 3–4 tíðina slerdi hon
eyguni upp, var púra klár og segði strálandi glað: „Jesus segði, at hann
skuldi koma eftir mær kl. 3!“
So fall hon aftur í ein tungan svøvn. Um 12 tíðina vaknaði hon aftur og
segði: „Hann segði, at hann fór at koma. Heldur tú, at hann kemur?“
„Um hann hevur lovað tað, so heldur hann eisini orð. Hann skal nokk
koma,“ svaraði hin unga konan.
So fall hon aftur í ein tungan svøvn, men fimm minuttir í trý vaknaði hon,
var púra klár, reisti seg eitt sindur upp frá koddanum og segði: „Á, høvdu
tit nú sæð tað, sum eg síggi!“ So datt hon niður aftur á koddan og var farin
inn í ævinleikan.
Effie Campbell.
Tungan
“Soleiðis er eisini tungan ein lítil limur og ger nógv um seg. Sí, hvussu lítil
neisti kann seta eld á ein stóran skógv!”
Jak.3,5
Neerskov segði einaferð, tá ið hann var í Føroyum, at í mong ár hevði hann
hetta skriftstaðið standandi við telefonina hjá sær: „Men eg sigi tykkum, at
menniskjan á dómadegi skal standa til svars fyri hvørjum ógagnsorði, sum
hon hevur talað.“
Matt. 12,36.
Ja, vit mugu drýpa høvur, tá ið vit hugsa um, hvussu nógv ljót og
útspillandi orð tunga okkara hevur talað. Vit, sum ofta verða var við, at
okkara egnu metingar og orsøkir eru skeivar, hvussu kunnu vit so verða før
fyri at meta um orsøkirnar hjá hinum.
Á, minst tó, at tungan, ið Harrin tær gav,
hon einaferð leggja skal roknskapin av,
um hon hevur talað um Jesus!
Ein dag fyri honum skal boyggjast hvørt knæ,
hvør tunga skal vitna og viðganga tað,
at kongur og Harri er Jesus.
Effie Campbell.
Trúfesti
”Harrin er rættvísur á øllum vegum sínum og miskunnsamur í øllum
verkum sínum. ”
Sálm.145,17
Ein fyrrverandi næmingur skrivaði til mín, eftir at eg hevði sagt, at fyrsta
orðið, ið kom í tankarnar á mær um pápa hansara, sála, var orðið
„trúfastur“.
Og so komu minnini frá barnaárunum streymandi til hansara. Hann segði,
at ein av yndissangunum hjá pápa sínum var „Stór er tín trúfesti“.
Niðurlagið brúktu tey ofta sum borðbøn. Annað versið rekur allan ótta fyri
veðurlagsbroytingum burtur, og seinasta versið tekur burtur deyðaangist.
Mentali standurin í verðini hevði helst verið betri, um hesin sangurin varð
brúktur sum morgunsangur í skúlunum minst ein dag um vikuna.
Niðurlagið er gott at minna okkum á, hvør ið tað er, ið gevur okkum
lívsanda og dagarnar. Tað er í hansara hendur, vit skulu leggja lív okkara,
og Hann fer sanniliga at syrgja fyri okkum, tá ið alt annað svíkur. Vit skulu
als ikki óttast allar hóttanir, sum heimssamfelagið kemur við.
Stór er tín trúfesti
Stór er tín trúfesti, á, Gud, mín faðir,
tað er ei broytandi skuggi hjá tær.
Kærleiki botnleysur, ómáld tín náði,
tú ert hin sami, sum áður tú var.
Stór er tín trúfesti,
stór er tín trúfesti,
nýggj hvønn ein morgun er náðin frá tær.
Alt, ið eg njóti, frá tær er tað komið,
stór er tín trúfesti, Harri, mót mær.
Summarið, veturin, várið og heystið,
sólin og mánin og stjørnurnar við,
náttúran eisini prógvar hitt sama:
Gud er í trúfesti við vára lið.
Øll syndin goldin er – frelsunargleðin
fremur í hjarta ein lovsong til tín,
styrki og vón fyri nútíð og framtíð,
náði og signingar flóta til mín.
Thomas O. Chisholm. – Líggjas á Váli. Sangurin stendur sum nr. 600 í
„Uppískoyti til Sálmabók Føroya Kirkju“. Hann er eisini at hoyra á
YouTube
Sáað í máttloysi ella í mátt
”Harrin er rættvísur á øllum vegum sínum og miskunnsamur í øllum
verkum sínum. ”
Sálm.145,17
Ein maður í frelsunarherinum segði mær hesa frásøgn: Ein maður, sum var
frelsusoldátur, virkaði í einum korpsi í Eysturlondum. Hvørt mikukvøld
fóru tey út at halda gøtumøti. Tey sungu, hornorkestrið spældi, og har var
talað og vitnað; men eingin kom nakrantíð at lurta.
So sigur hornblásarin: „Nú tími eg ikki longur við hesum gøtumøtum. Tíð
og orka eru burturspilt, tí her kemur eingin.“ Fleiri av hinum hildu við
honum. Sunnukvøldið kom ein fremmandamaður á møti í salinum. Tað var
ein eldri maður, og hann setti seg aftast. Tá ið fríur vitnisburður var, fór
hesin maður á føtur og segði:
„Tá ið tit høvdu útimøti mikukvøldið, læt eg vindeygað upp, og eg hoyrdi
alt, tí vit búgva beint við. Eg bleiv so rørdur av sanginum „Søguna sig mær
um Jesus“. Eg havi verið kristin fyrr og kenni evangeliið, og tá hevði hasin
sangurin stóran týdning fyri meg. Men eg gleið longur og longur burtur frá
Jesusi, og at enda gekk eg úti í verðini. Kona mín er ógvuliga sjúk og
seingjarliggjandi. Eg fór upp á loft og segði henni, sum var, at nú hevði eg
vent um til Jesus.
„Ja, eg havi eisini ligið her og hoyrt sangin og taluna,“ segði hon. So
koyrdi hon dýnuna til viks og steig fram á gólv, og vit fullu bæði tvey á
knæ og fóru at biðja. Vit góvu Harranum lív okkara, og nú vilja vit liva fyri
hann restina av lívi okkara,“ endaði maðurin.
So miss ikki móti, kæri vinur, sáðið, sum verður sáað í trúfesti, fer á
heystardegi at bera ávøkst og frukt.
Effie Campbell.
Sig „Gud vælsigni teg“
”Tá ið teir soleiðis leggja navn mítt á Ísraelsmenn, skal eg vælsigna teir.«”
4.Mós. 6,27.
„Legg navn mítt á ísaelsmenn, so skal eg vælsigna teir.“ Guds orð er
sprenfult av lívi, vísdómi, sannleika, kraft og av ónýttum møguleikum. Tá
ið Hann skapaði heimin, segði Hann heilt einfalt: „Verði …“ Hvørt orð
Hann sigur – hevur í sær megina at skapa tað, Hann sigur. Hvørt lyfti,
Hann gevur, goymir í sær fræini at uppfylla hetta lyftið. Fræini hava eina
fastlagda „árstíð“, har tey bera frukt í lívi tínum, og tá ið tey verða vatnað
við álitisfullari bøn, og tú stendur fastur á orði Hansara, meðan tú bíðar
eftir Hansara røttu løtu – so kunnu Orð Hansara ikki svíkja.
Tá ið tú skilir henda sannleikan, verða orðini „Gud vælsigni teg“ av
sonnum ómetaliga sterk! Tá ið vit siga fram hesi orð, verða Guds signingar
leyslatnar og loystar niður yvir okkara lív. Tá ið tú sigur: „Gud vælsigni
teg,“ stuðlar Gud tær. „Tá ið tú vælsignar … fólk … í mínum navni, vil eg
sjálvur vælsigna tey.“ So um tú vilt vælsigna tíni kæru, sig so hesi
signingarorðini yvir tey: Harrin vælsigni teg og varðveiti teg! Harrin lati
andlit sítt lýsa yvir teg og veri tær náðigur! Harrin lyfti upp ásjón sína yvir
teg og gevi tær frið.“ (Vers 24–26).
Um tú spyrt onkran: „Hvussu hevur tú tað?“ so er tað ein fólkalig
málbering og vísir, at tú ert umhugsin. Og tá ið tú sigur: „Mítt ynski er, at
dagurin má gerast tær góður,“ so meinar tú tað av sonnum. Men tá ið tú
sigur „Gud vælsigni teg,“ og skilir bíbilska týdningin av hesum orðunum,
kann Guds signing broyta lívið hjá hesum fólki!
„…et Ord til Dagen“ – Effie Campbell umsetti.
Lat teg ikki leiða í freistingar
”Tí eiga tit at biðja soleiðis: Faðir vár, tú sum ert í himlunum! Heilagt
verði navn títt; komi ríki títt, verði vilji tín sum í himli so á jørð; gev okkum
í dag okkara dagliga breyð; og fyrigev okkum skuldir okkara, so sum vit
fyrigeva skuldarum okkara; og leið okkum ikki í freistingar; men frels
okkum frá tí illa. ”
Matt.6,9-13
Unni Fredstad talaði á Visjon Norge.
Har segði hon m.a. soleiðis:
Eg havi eina vinkonu. Einaferð ringir hon til mín og sigur, at hon nú er
farin at fáast við tað okkulta, og tað er so spennandi. Eg svari henni aftur,
at hetta er av tí ónda, og eg royni at siga við hana, at tað tykist kanska
spennandi í fyrstani, men um eina tíð fer hon at merkja, at hon fær tað
ógvuliga ringt innan í sær. Men hon heldur fast við sítt.
So gongur ein tíð. So ringir hon aftur og sigur, at hon merkir, at okkurt ónt
er komið inn í seg, og at hetta vil hon ikki hava. Hon spyr, um eg kann
hjálpa sær.
Eg svari henni aftur, at hon má avnokta alt tað ónda, og hon skal taka
hvønn setning upp eftir mær. Eg fari so undir at siga trúarjáttanina: „Eg
avnokti djevulin og allar gerningar hans, og allan atburð hans ….“ Og hon
tekur tað upp eftir mær. Tá ið eg eri liðug at siga trúarjáttanina, letur í
henni: „Tú, nú merkti eg, at okkurt ónt í hjarta mínum fór út. Sum tað er
gott. Takk, at tú vildi hjálpa mær.“ Vit mugu halda okkum burtur frá øllum
okkultum, tað er ikki at spæla við.
Effie Campbell.
Gud ja! Men Jesus?
„Tí at ein er Gud, ein er eisini millumgongumaðurin millum Guds og
manna, maðurin Kristus Jesus, sum gav seg sjálvan sum loysigjald fyri
øll.“
1. Tim. 2,5–6
Í 1976 kom ein bók út, sum æt „Gud ja! Men Jesus?“ Tað var Wilhelm
Busch, sum størsta partin av lívi sínum var ungdómsprestur í Essen, sum
skrivaði hana.
Menniskju kunnu saktans taka Gud í sín munn, men tá ið tey skulu nevna
Jesus, tá vil tungan ballast, og tey hava torført at siga navn hansara – uttan,
tá ið tey blóta og banna! Hví man tað vera so? Jú, tí øll frelsan hongur uppi
í Jesusi. Gud hevur ikki knýtt frelsuna upp í seg, men hann hevur sett ein
millummann millum okkum og seg. „Tí at ein er Gud, ein er eisini
millumgongumaðurin millum Guds og manna, maðurin Kristus Jesus, sum
gav seg sjálvan sum loysigjald fyri øll.“ 1. Tim. 2,5–6. Hvussu fáa vit lut í
hesum? Við at taka ímóti tí.
„Men so mongum, sum tóku ímóti honum (Jesusi), teimum gav hann mátt
(ella: rætt) til at verða Guds børn, teimum, sum trúgva á navn hansara.“
Jóh. 1,12.
Hví blíva vit ikki frelst við bara at trúgva á Gud? Tí heimurin er fullur av
sonevndum „gudum“, sum ikki eru annað enn avgudar. „Tann, sum hevur
sonin, hevur lívið; tann, sum ikki hevur Guds son, hevur ikki lívið.“ 1. Jóh.
5,12. Jesus sjálvur sigur: „Eingin kemur til faðirin uttan við mær.“ Jóh.
14,6.
Tað er bara ein røtt trúgv, sum vit kunnu liva og doyggja uppá: tað er
trúgvin á Jesus Kristus, son Guds. Jesus hevur sjálvur sagt: „Í faðirs míns
húsi eru mangir bústaðir.“ Jóh. 14,2. Men tað eru bara einar dyr til Guds
bústaðir: „Eg eri dyrnar. Gongur nakar inn um meg, skal hann verða
bjargaður (frelstur).“ Jóh. 10,9.
Jesus er dyrnar! Men tað vilja summi fólk ikki hoyra um. Eg sigi tær: Bara
trúgvin á Jesus Kristus, Guds son, er ein bjargandi og frelsandi trúgv, sum
vit kunnu liva og doyggja uppá.
Effie Campbell