11.apríl 2025
Mótloysi
”Tí at ikki gav Guð okkum mótloysis anda, men kraftar og kærleiks og
hóvsemis anda. ”
2.Tim.1,7
Ein kona, sum á ungum árum fór at arbeiða innan kristiligt virksemi, kendi
seg mótfalna. Ein eldri maður segði tá við hana: „Hasin andin kemur ikki
frá Gudi, tí Skriftin sigur: „Tí ikki gav Gud okkum mótloysis anda, men
kraftar og kærleiks og hóvsemis anda.“ 2. Tim. 1,7. Nei, hatta mótloysið
kemur frá í neðra, frá myrkursins fúrsta. Hann vil hava okkum niður við
nakkanum.“
So gekk ein tíð, so hittust hesi bæði aftur. Maðurin spyr hana: „Nú, hvussu
gongst?“ – „Nei, einki serligt. Tað koma so fá á møti.“ – Maðurin svarar:
„Skriftin sigur ikki, at tá ið vit eru nógv á møti, tá skal eg vera mitt
ímillum tykkara. Nei, hon sigur: „Har sum tveir ella tríggir eru komnir
saman í mínum navni, har eri eg mitt ímillum teirra.“ Matt. 18,20.
„Hasin maðurin hjálpti mær nógv í mínum andaliga arbeiði, tá ið eg var so
ung og óroynd,“ endaði konan. Effie Campbell
Ein kærleiksfull kirkja – við kanti
”Hetta bjóði eg tykkum, at tit skulu elska hvør annan. ”
Jóh.15,17
Holger Daugaard
Á ársmøtinum á Himmerlandsgården var umrøðuevnið „Kærleiksfull
kirkja – við kanti“. Summi hava helst hugsað nógv um, hvat ið meinast við
„við kanti“. Merkir tað, at vit sum kirkja skulu vera meira greið og týðilig
við okkara boðskapi? At kærleikin í okkara kirkju ikki skal vera útvatnaður
og einkisigandi?
Í summum kristnum meinigheitum er boðskapurin um ein kærleiksfullan
Gud vorðin so einkisigandi, at tey halda, at øll fólk verða frelst, uttan mun
til, hvat ið tey trúgva, og um tey yvirhøvur trúgva. Tað er ikki tað, vit sum
kirkja læra. Er tað tað, sum liggur í orðingini „við kanti“? Sum kirkja
trúgva vit, at øll fólk fáa tilboðið um frelsu. Jesu offur á Golgata fevnir um
øll, og Hann kallar støðugt á øll. Men tíverri eru tað ikki øll, ið siga: „Ja
takk!“ Effie Campbell umsetti
Eg fái ikki trúð ...
”Og andin og brúðurin siga: »Kom!« Og tann, sum hoyrir, sigi: »Kom!«
Og tann, sum tystur er, hann komi! Hvør, sum vil, hann taki lívsins vatn
fyri einki!« ”
Op.22,17
Astri Weber Gelein Laurendz var vertur í sendingini „Syng med“. Hon
segði nakað soleiðis:
Viðhvørt hoyrir tú fólk siga: „Eg kann ikki trúgva!“ Hatta passar ikki, hatta
er ósatt. Jesus sigur: „Hvør, sum VIL, hann taki lívsins vatn fyri einki“
Opb. 22,17.
Tað er ein viljasak, og tað er ókeypis. Í Jóh. 4. kap. sigur Jesus við konuna
úr Samaria, at hon skuldi biðið hann um vatn, so hevði hann givið henni
tað livandi vatnið (v. 10). Víðari sigur Jesus, at vatnið, sum hann gevur,
skal verða ein kelda av vatni, sum vellir fram til ævigt lív (v. 14). Jesus
leggur sjálvur trúnna inn í tað mannahjartað, sum kemur og biður Jesus um
at fáa hitt livandi vatnið, og viðkomandi skal ongantíð tysta aftur. Hugsa
nú um hatta!
Effie Campbell
Fráfallin
”Tí, av tí at tú ert flógvur, og ert hvørki heitur ella kaldur, skal eg spýggja
teg út úr munni mínum – ”
Op.3,16
Tveir trúgvandi menn sótu og tosaðu um trúnna. So sigur annar: „Hvussu
ber tað til, at summi, sum vóru so brennandi undir vekingini í 70-árunum,
ongantíð sóust aftur, hví fullu tey frá?“
„Ja,“ svaraði hin, „vit lesa í 1. Tim. 4,1: – Men andin sigur beinanvegin, at
í komandi tíðum skulu summir falla frá trúnni og halda sær at villandi
andum og lærdómum av illum andum.
Men eg skal siga tær, hví tey kólnaðu og fullu frá. Í 3. Mós. 6,6 stendur:
„Eldurin skal altíð brenna á altarinum; hann má ongantíð kólna út,“ og í 5.
v. stendur, at hvønn morgun mugu tey leggja við aftur at eldinum, so hann
ongantíð kólnar út.
Soleiðis var tað í Gomlu Pakt, í Nýggja Testamenti er Guds orð, Bíblian,
tann viðurin, sum heldur eldin brennandi. Hvønn dag skulu vit lesa eitt
petti úr Skriftini, so okkara hjartaeldur ikki slóknar.“
Effie Campbell
Jesus er til øll menniskju
”Farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit
doypa tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, ”
Matt.28,19
Gina Gjerme
Vit skulu brúka tíðina at tala og vitna. Tá ið vit ganga í trúgv, er tað Gud,
sum hevur ábyrgdina av úrslitinum. Viðhvørt tekur tað tíð; men vit vita, at
tað kann taka tíð, frá tí at sáðkornið fellur niður í jørðina, til tað fer at
blóma.
Ferð eftir ferð síggja vit í Bíbliuni, at Gud er úti og leitar eftir tí eina. Hann
vil, at øll fólk skulu koma til trúgv. Gud hevur hjarta fyri øllum. Tá er
eingin lagdur burturúr. Eg misti beiggja mín fyri einum ári síðani undir
syndarligum umstøðum. Beint áðrenn hann doyði, fekk hann eitt møti við
kristnu trúnna.
Hann sendi eini boð til mammu og skrivaði: „Mamma, veitst tú, hvat ið
hendi við mær í nátt? Jesus kom inn á rúm mítt. Hann segði mær alt, sum
eg hevði brúk fyri at hoyra. Nú veit eg, at Hann er veruligur, sendur av
Gudi. Mamma, tú veitst ikki, hvussu stórt hetta er, men eitt er
týdningarmikið: Jesus er ikki bara til tey kristnu. Hann er til øll
menniskju!“
Latið okkum brúka orð, sum fólk skilja. Vit skulu brúka so einføld orð, at
fólkið á gøtuni skilur, hvat ið hetta handlar um. Jesus sá hin einstaka. Latið
okkum vera kirkja, sum sær og hevur áhuga fyri menniskjum.
Effie Campbell umsetti
Hvat hevur tú?
”og hann fell til jarðar og hoyrdi eina rødd siga við seg: »Saul, Saul, hví
søkir tú at mær?« Men hann segði: »Hvør ert tú, Harri?« Og hann
svaraði: »Eg eri Jesus, sum tú søkir at. ”
Áps. 9,4-5
Uttan mun til, hvussu lítið tú heldur, at tú hevur, gev so Gudi tað. Eingin
sum Hann kann fáa okkurt stórt burtur úr tí, sum lítið er. Móses bleiv
kanska størsti leiðarin nakrantíð, tá ið hann í 40 ár leiddi jødiska fólkið
gjøgnum oyðimørkina til Lovaða Landið.
Hetta var ein ferð við nógvum trupulleikum, men tað var eisini ein ferð við
dagligum undrum, har tey fingu mat, vatn og skógvar og klæðir, sum ikki
slitust. Tey fingu ein eldstólpa at hita seg við um náttina – og eitt skýggj at
verja seg móti sólarhita um dagin. Móses man hava hugsað aftur á tann
dagin, tá ið hann móður, vónsvikin, gamal og málleysur stóð við stavi
sínum framman fyri Gudi. Tað var har, at ferðin við øllum undrunum
byrjaði:
Vil tað siga, at Gud brúkar ikki menniskju, sum hava høga útbúgving við
nógvum førleikum at bjóða Gudi? Jú, sanniliga, Gud brúkar øll sløg av
menniskjum. Men Gud vil ofta gera okkurt við tað menniskja, sum hevur
nógvar førleikar, so hann ella hon ikki lítur á sínar førleikar, men á Gud.
Gud kundi havt kallað Móses, tá ið hann var 30 ár, ungur, sterkur og væl
skúlaður í hovinum hjá Fárao. Men Gud bíðaði, til Móses var 80 ár og
næstan liðugur. So vísti Gud, hvat ið Hann kann gera gjøgnum eitt
sovorðið menniskja.
Saulus hevði høga útbúgving, ágrýtni og karismu. Men Guds kall til
hansara, tá ið hann seinni fekk navnið Saul, gekk hond í hond við, at
Himmalsins ljós myndaliga talað brendi Paulusar kunnleika og religión
burtur. Frá tí løtu hevði Paulus bara eitt ynski: At kenna Kristus – og at
gera Hann kendan. (Les. Áps. kap. 9 og Fil. 3,1-11).
Tá ið Saul úr Tarsus byrjaði sín ríðitúr til Damaskusar at seta tey kristnu í
fongsul, var hann lærdur, erpin og hevði stórt sjálvsálit og var
braneggjaður. Tá ið hann møtti Guds ljósi á ferðini, fall hann á knæ
ræðslusligin og blindur – og í máttloysi bleiv hann eitt undurfult amboð í
Guds hond. Hann skrivaði uml. 28% av Nýggja Testamenti.
Effie Campbell umsetti
Hvis vi alle tændte hver vor lampe
og lod den skinne klart.
Hvis vi alle lod vor lampe skinne,
ville Jesus komme snart.
For så mange vandrer i mørke omkring,
om Jesus ved de jo næsten ingenting!
Derfor lad os tænde vore lamper,
så de lyser rundt omkring!
Lýdni
”Móðir hansara sigur við tænararnar: »Hvat hann so sigur við tykkum,
tað skulu tit gera.« ”
Jóh.2,5
Hetta vóru orðini, Maria segði við tænararnar í brúdleypinum í Kána.
Lýdni móti Gudi í øllum hansara leiðbeiningum er til allar tíðir treytin fyri,
at signingin kann vera úrslit av lívi okkara. Trúgv er ikki eitt verk ella
okkurt bragd, men at vera lýðin og gera, sum Jesus sigur. Ger tað, og tú
skalt sanna, at soleiðis er tað.
Jesus segði við lærusveinarnar: „Setið gørnini út høgru megin bátin.“ Tað
gjørdu teir so og fingu nógvan fisk.
Hann segði: „Takið steinin burtur!“ Og tey, sum stóðu so sorgarbundin har,
sóu Lázarus koma út úr grøvini.
Við Pætur segði Jesus: „Kom!“ Og Pætur kundi enntá ganga á vatninum
yvir til Jesusar. Hetta er vert at minnast til: „Farið og gerið tað, sum hann
sigur við tykkum!“ Effie Campbell umsetti.
Kloddar, spjarrar og skeytar
”Ebed-Melek tók menninar við sær og fór heim í kongshøllina inn undir
fæhirðsluna og tók haðan spjarrar og skeytar av gomlum pløggum og læt
síga tað í bondum niður í brunnin til Jeremia, og hann rópaði niður til
Jeremia: Legg spjarrarnar undir hendurnar um bandið! Jeremia so
gjørdi.”
Jer.38,11-12
Onkuntíð kanst tú hoyra fólk tosa forhánisliga um tey heimleysu og kalla
tey fyri ein klodda. Hatta er ikki rætt at gera, tey skulu ikki verða vanærd
og eyðmýkt. Vit vita ikki, hvussu lívið er farið við teimum. Tey eru eisini
skapt í Guds mynd, og sami prísur er goldin fyri tey sum fyri øll onnur.
Jesus rindaði prísin á Golgata, og tann prísurin er eins fyri okkum øll.
Tað stendur nakað um spjarrar og skeytar í Bíbliuni, og teir lógu inni í
sjálvari kongshøllini, og Gud brúkti teir stórliga. Stykkið stendur í Jeremia
38, 6–13.
Søgan er henda: Nakrir menn tóku Jeremia og lótu hann síga niður í ein
brunn í bondum. Einki vatn var í brunninum, bara runa, og Jeremia sakk
niður í hesa rununa.
Ebed-Melek, sum var í hirði kongs, frætti hetta, og hann fór inn til kongin
og greiddi frá støðuni, sum Jeremia var í, og at nú fór hann at doyggja í
hungri í brunninum. Kongur bað Ebed-Melek taka 30 mans við sær og fáa
Jeremia upp úr brunninum. Ebed-Melek so gjørdi, hann tók menninar við
sær og fór heim í kongshøllina og inn í eitt goymslurúm, og haðani tók
hann skeytar og spjarrar av gomlum klæðum og læt síga tað í bondum
niður til Jeremia. So rópti hann: „Legg spjarrarnar undir hendurnar um
bandið.“ Tað gjørdi Jeremia. Síðani drógu teir hann við bondunum upp úr
brunninum, og Jeremia sat nú aftur í vaktargarðinum.
Hetta er ein góð mynd uppá, hvussu Gud kann brúka tað, onnur kalla fyri
kloddar. Hann kann brúka tað stórliga í síni tænastu. Her vóru teir uppií at
bjarga profetinum, Jeremia, og gev tær far um, at teir høvdu sítt tilhald
uppi á sjálvari kongsborgini. Effie Campbell
Guds orð verða ongantíð gomul ella óaktuel
„Eg vil vaka yvir orði mínum til tess at evna tað.“
Jer. 1,12.
Tá ið eg hoyri tey mongu orð í loftmiðlunum og aðrar staðir, tá verði eg so
takksamur fyri lyftið í Hebr. 13,8: ”Jesus Kristus er í gjár og í dag hin
sami og um allar ævir. ”
Orð, sum Harrin talaði fyri fleiri túsund árum síðani, eru ikki vorðin gomul
ella óaktuel. Tey skulu ikki lagast eftir tíðini. Lyftir, sum blivu givin Ísrael
og jødunum fyri fleiri túsund árum síðani eru enn í gildi!
Lyftir, sum eru givin tær og mær – eru enn í gildi!
Tí knýtt til lyftið, at Ísrael skuldi endurreisast, boðaði Ezekiel fyri 2.600
árum síðani hesi orð frá Harranum: ”... Eg, Harrin, havi talað og man
útinna tað.” Ezekiel 36,36
Hesi fáu orð lýsa Guds lyndi, eitt lyndi, sum ongantíð broytist. So ger tær
sjálvum ta tænastu, at tú letur tað fjallið av orðum frá politikarum,
serfrøðingum og nevndum fara inn gjøgnum annað oyrað og út aftur
gjøgnum hitt. Tú skalt heldur lesa Orðið, Bíbliuna, sum tú kanst líta á, tí
TAÐ FER AT HENDA, SUM HANN HEVUR SAGT!
Effie Campbell umsetti
Hvar kann eg loyva mær at fara?
”Tá ið nú konan sá, at træið var gott til matna og frálíkt á at líta og avbært
til at fáa vit av, tá tók hon av ávøksti tess og át; somuleiðis gav hon eisini
manni sínum, ið hjá henni var, og hann át. ”
1.Mós.3,6
Ein drongur var júst konfirmeraður, og tað ja, hann hevði givið Jesusi,
meinti hann av øllum hjarta sínum. Hann hevði trúgvandi foreldur, og tey
frøddust um avgerð hansara. Men stutt eftir ringdu vinmenninir og bóðu
hann koma oman á hotellið, har skuldi vera dansiveitsla í vikuskiftinum.
„Tað fer at verða soo stuttligt,“ søgdu teir. Tað var lætt hjá honum at siga
nei í telefonini, men verri var, tá tveir vinmenn komu heim til hansara og
royndu at fáa hann at ganga frá sínum.
„Eg má tosa við pápa um hetta,“ svaraði hann. „Tú ert so vaksin nú, at tú
sjálvur mást taka avgerðirnar í lívi tínum. Men eg hugsi, at tú innast inni
veitst, hvat ið tú eigur at velja,“ svaraði pápin. „Eg vil biðja teg lesa hesi
bæði versini, áðrenn tú tekur eina avgerð,“ segði pápin. Drongurin fór upp
á kamarið og las:
Tag Jesus med, hvorhen du længes,
da bliver du så let i sind,
og hvor din Frelser ude stænges,
der skal du ikke selv gå ind.
Tag Jesus med på dine veje,
da kan du være dem bekendt,
og bed ham våge ved dit leje,
når dagens travle værk er endt.
Tag Jesus med, hvorhen du farer,
da kan du aldrig fare vild,
da vogter på dig engleskarer,
om verden lukker øjet til.
Og hælder dagen, o, da kommer
din Frelser selv i dødens sted
for til en evig, evig sommer
at tage dig, en synder, med.
Adolf Langsted.
Tá visti drongurin, hvat ið hann skuldi svara vinmonnunum. Vit skulu ikki
leita freistingina upp. Minst til Evu. Hon ætlaði sær ikki at gera nakað
skeivt, hon ætlaði sær bara at hyggja. Men fert tú bara at hyggja, so ert tú
longu gliðin helvtina niður eftir hellingini, tí freistingin er sterk sum ein
magnet, og tú ert lítla jarnpettið. Fert tú ov nær, so vups, so hongur tú
fastur. Effie Campbell.
Snævurskygdur
”Tann, sum hevur sonin, hevur lívið; tann, sum ikki hevur Guðs son, hevur
ikki lívið.”
1.Jóh.5,12
Verðin heldur, at tey Jesus-trúgvandi eru so snævurskygd, tá ið ræður um
frelsuna og æviga lívið. Tey halda, at vit hugsa ov „smalt“.
Jesus sigur í Jóhs. 14,6: ”Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og
sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær. ”
Her er talan um Jesus.
Í Áps. 4,12: ”Og ikki er frelsa í nøkrum øðrum; tí at ikki er heldur nakað
annað navn undir himlinum, givið millum manna, sum vit skulu verða
frelstir við.« ”
Tað navnið er Jesus.
Í 1. Jóh. 5,11–13: ”Og hetta er vitnisburðurin, at Guð hevur givið okkum
ævigt lív, og hetta lívið er í syni hansara. Tann, sum hevur sonin, hevur
lívið; tann, sum ikki hevur Guðs son, hevur ikki lívið. Hetta havi eg skrivað
til tykkara, fyri at tit skulu vita, at tit hava ævigt lív, tit sum trúgva á navn
Guðs sonar.”
Effie Campbell umsetti