21.desember 2024
FAR ÚTUM
“Og hon átti son sín, hin fyrstafødda, og hon reivaði hann og legði hann í
eina krubbu, tí at ikki var rúm fyri teimum í tilhaldshúsinum. ”
Luk.2,7
Tað var ein kølin nátt í Betlehem. Fólk skundaðu sær inn undan kuldanum
og vætuni og trokaðust um at sleppa inn í lítla tilhaldshúsið niðast í gøtuni.
Tey høvdu sett kamelarnar og ásinini inn í fjósið, latið hurðina aftur og
flentu og skemtaðu við skyldfólk, sum tey høvdu ikki sæð í mong ár.
Ættarbond vórðu endurnýggjað, meðan tey supu heitu suppuna og
smakkaðu sær á vínið. Fólk brutu breyðið í felagi og tosaðu um longu
ferðina. Ein unglingi spældi streingjaleik, og menn klappaðu við
hondunum í takt við tónleikin.
Við einum bakka við kjøti og breyði í hondini lat eigarmaðurin dyrnar upp,
tá ið onkur bankaði uppá. Ein maður, ið nevndi seg Jósef, stóð fyri
durunum við kappanum drignum heilt fram í eyguni. Tað var seint og kalt,
og honum og konuni, sum var komin tætt til at eiga, tørvaði eitt kamar.
Húsaeigarin hoyrdi nóg illa Jósef fyri ófriðinum aftan fyri seg; men honum
eydnaðist at siga, at har vóru eingi leys kømur. Bara ein básur ella tveir í
fjósinum.
Við eini stuttari umbering blakaði hann hurðina aftur beint fyri nøsini á
teimum. Uttanfyri stóð Jósef og hoyrdi láturin innanfyri. Hann suffaði við,
og síðan fóru Maria og hann tigandi inn í fjósið. Meðan tónleikurin og
veitslan hildu á inni í hitanum, varð Guds sonur borin í heim í kvirruni fáar
metur haðani.
Stundum er tað ikki í teim stóru jólaveitslunum, men í køligari, friðfyltari
kvirru, at tú upplivir jólanna størstu løtur. Mitt í skundiga rokinum leitar
Gud og finnur tað stilla hjarta.
Sum tað er stórur munur á kvirruni í fjósinum og rokanini í vertshúsinum!
Hevði onkur tikið sær stundir at hugt út ígjøgnum vindeygað oman í garðin
ella farið úr veitsluni at hyggja til ásinið – hvat hevði hann ikki sæð!
Kanska hevði hann sæð einglarnar, hirðarnar og – ja sjálvan Guds son.
Komið inn í mítt hjarta, Jesus; her er rúm fyri tær.
Søgulig “jólaandakt”
”Villist ikki! Guð letur seg ikki spotta; tí at tað, sum maður sáar, tað skal
hann eisini heysta. ”
Gal.6,7
Í Italia, í einum býi, sum eitur Messina, høvdu tey fyrst í 20. øld eitt
tíðarrit, sum nevndist “Telefono”, sum í heilum spottaði kristnu trúnna.
Í árinum 1908 skrivaðu tey hesa lítlu “jólahugleiðing”: “Á, tú lítla
Jesusbarn, sum ikki kann vera nøgdur við at vera menniskja, men eisini
vilt vera Gud. Latið okkum fyri krossins skuld fáa at hoyra tína rødd. Vís
teg fyri okkum, sum nú liva. Send okkum ein lítlan jarðskjálvta!”
Í Aschehougs leksikon 5. útgáva, bind 13, síðu 447, lesa vit, at hesin
býurin varð javnaður við jørðina av einum jarðskjálvta og einari flóðaldu -
mitt um jólini, tann 28. des. 1908. Av teimum 120 túsund íbúgvunum í
býnum doyðu 84 túsund.
Vit kenna ikki andaligu støðuna í býnum, men “jólahugleiðingin” gevur
okkum eina vissa ábending, og søguliga sannroyndin gevur eisini okkum
okkurt at hugsa um.
“Tro & Fakta” Effie Campbell umsetti.
Gud sjálvur maður er vorðin
”Og orðið varð hold og tók búgv okkara millum, ... ”
Jóh.1,14
Upp undir jól verður talað um inkarnatión. Hetta er eitt latínskt orð, sum
merkir ”at gerast hold”. Gud ”gjørdist hold” í menniskjanum Jesusi. Vit
eru von at hoyra hetta og hugsa ikki meira um tað. Men í veruleikanum er
hetta ein ómøgulig hugsan.
Gjørdist Gud hold? So kundu vit eins væl sagt, at eitt slagskip kann sigla í
einum baðikari. At eini háhús kunnu standa í einum dukkuhúsi. At ein
hveitiakur kann stappast niður í ein matpakka. Ja, tað er eins og at royna at
evna bláa máling burtur úr tí bláu luftini. Vitleyst. Ja, vit skilja púrt onki av
hesum. Hvussu kann himmalsins Gud gerast eitt pinkubarn?
Ófatiligt er, at tað kundi henda, og tað er løgið, at tað hendi. Guds endamál
var jú at bjarga okkum menniskjum frá syndini og deyðanum. Men
pinkubørn kunnu jú ikki bjarga nøkrum; teimum er meira tørvur á, at onkur
bjargar teimum.
Jólaevangeliið er undurfult. Onki annað í heimssøguni kann metast javnt
við tað. Fert tú ein túr ígjøgnum onkran av heimsins stórbýum, sært tú
stórbærar minnisvarðar um kendar menn og kvinnur. Men hevur tú
nakrantíð sæð ein minnisvarða, sum skal ímynda stórmennið sum
pinkubarn? Tú hevur aldri sæð eina standmynd av George Washington í
barnavogni. Tað hevði jú sæð fjákut út.
Men fjákut er tað ikki at lovprísa rúmdarinnar Harra sum pinkubarn, tí at
barnið er loyndarmálið í tí at ”Gud verður hold”. Tað, sum var ótrúligt og
óhugsandi, er hent: Gud er vorðin hold. Tað er líka so ófatiligt sum at fylla
eina oljukeldu í eina oljukannu ella at kroysta eitt fjall niður í holuni hjá
moldvørpuni. Gud gjørdist hold.
Víða um heim
boðini bórust við gleim,
Gud sjálvur maður er vorðin.
Haldið tí jól,
Jesus er hátíðarsól!
Hann bygdi brúgv heim til landa.
EIN KONGUR VERÐUR BORIN Í HEIM
”Tí at tykkum er í dag ein frelsari føddur, sum er Harrin Kristus í Dávids
staði! ”
Luk.2,11
Tá ið vit bíða eftir og vænta, at ein prinsur verður borin í heim, vita vit
ongantíð, hvussu hann fer at verða. Men tað gerst okkum sjálvandi greitt,
at ein konglig føðing er í væntu, og hovið sendur boð út, at kongshúsið
væntar ein arving.
Men sjálvt um hovið kann lýsa, at tey á kongsborgini vænta ein arving, so
dugir eingin frammanundan at siga nakað um komandi kongsbarnið. Hann
kann koma í verðina uttan at hava vit og skil, og hann kann gerast ein
ónýtiligur kongur. Tað hevur borið á, at prinsar hava verið
uppreistrarhugaðir og heilt ógudiligir.
Eingin veit frammanundan, hvussu hesin kongur fer at verða; men fólk
mugu bíða og síggja. Men tað varð skrivað um henda kong, sum vit tala
um nú, ikki bara eitt ár undan komu hansara, men fleiri hundrað ár
frammanundan. Í fleiri ættarlið fyri føðing hansara varð talað um henda
kong. Sagt varð frammanundan, hvussu hann skuldi verða, og hvat ið hann
skuldi gera.
EITT KONGADØMI UTTAN MØRK
Beint fyri føðing hansara kom ein eingil til Nasaret til Mariu, sum skuldi
føða hann. Og eingilin bar hesi boðini, sum vit finna í 1. kapitli hjá Lukasi:
“Tú skalt verða við barn og eiga ein son, og navn hansara skalt tú kalla
Jesus. Hann skal verða stórur og verða kallaður sonur hins hægsta, og Gud
Harrin skal geva honum hásæti Dávids, faðirs hansara; og hann skal verða
kongur yvir ætt Jákups allar ævir, og á kongadømi hansara skal eingin endi
verða.”
Hinir kongarnir doyggja, og prinsar og arvingar koma í teirra stað. Blair
ræður ikki í Fraklandi, Chirac ræður ikki í Onglandi, Bush ræður ikki í
Russlandi, Putin ræður ikki í Amerika. Tí teir hava síni mørk, síni øki. Men
hesin kongur, sum vit tala um her í dag, hann hevur eingi mørk, sum hann
heldur seg innanfyri við stjórnarvaldi sínum. “Men á kongadømi hansara
skal eingin endi verða.”
Hann fer ongantíð at doyggja, fer ongantíð at missa kongstignina og verður
ongantíð settur frá. Ongantíð noyðist hann at fara í útlegd, og ongantíð fer
eitt stjórnarkvett at blaka hann av trónuni, tí “hann skal verða kongur allar
ævir.”
PROFETARNIR BOÐAÐU FØÐING HANSARA
Talað var um hann frammanundan, mong hundrað ár frammanundan,
hvussu virki hansara skuldi verða. Jesaja sigur uml. 800 ár fyri føðing
hansara, at hann skuldi verða borin í heim av eini jomfrú. Ótrúligt! Hann er
hin fyrsti og seinasti, sum er føddur av eini jomfrú.
Mika sigur okkum, at hann skuldi føðast í Betlehem. Tað segði hann mong
hundrað ár, áðrenn hann kom. Dánjal segði okkum 480 ár fyri føðing
kongs tíðina, nær hann fór at verða borin í heim, og hvussu hann fór at
verða dripin.
Túsund ár fyri komu hansara segði Dávid okkum, at hesin kongur fór at
verða hongdur upp á ein kross og fór at verða gjøgnumstungin í hendur og
føtur. Zakarja segði mong hundrað ár undan komu Kongs, at hann fór at
verða svikin fyri 30 silvurpengar. Jesaja segði, hvussu hann skuldi leggjast
í grøvina hjá einum ríkum manni, men skuldi rísa uppaftur. Dávid segði, at
hann skuldi fara til himmals og sessast við høgru hond Guds.
FØÐING KONGS
Tá ið kongsbørn verða borin í heim, fyrireika tey seg uppi á kongsborgini.
Kongsbørn verða ikki løgd í hvørja sum helst song. Har er skart og skreyt á
kongsborgini, av tí at tað er ein kongur, sum kemur í heim. Og tá ið
tilburðurin er farin fram, so fara tíðindini út frá øllum heimsins
útvarpsstøðum, at nú er eitt kongsbarn føtt.
Tá ið Jesus varð føddur í Betlehem, so nýttist honum onga himmalsong, og
honum nýttist einki skart og skreyt at varðveita kongstignina. Tað gjørdi
ikki petti, um teir løgdu hann í eitt fjós. Tað bilti einki, um hann var borin í
heim mitt millum dýrini, tað bilti einki, um hann lá í einari krubbu við
hálmi og strái, tí hann var ein sovorðin stórur kongur, at hann kundi verða
lagdur har uttan at missa kongstignina.
Og har vóru eingir jarðiskir boðberarar, sum kunngjørdu føðing hansara, tí
honum nýttist tað ikki. Men allir himmalsins herskarar søgdu hesari jørð
frá, at Kongurin var føddur. Allur tann stjørnuklári himmalin kring
Betlehem og Judafjøllini fyltist við einglum í milliónatali, sum róptu út:
“Heiður veri Gudi í hægsta himli, nú er Kristus føddur, Kongurin í Dávids
staði.”
Og Gud setti eina nýggja stjørnu á himmalin við hetta høvið, av tí at
Kongurin varð borin í heim, og teir vísu kongarnir úr Asia sóu
Betlehemsstjørnuna, og teir komu yvir fjøll og dalar at tilbiðja kongin, sum
var komin til jarðar.
Ein kongur var borin í heim.
Aril Edvardsen. Effie Campbell umsetti.
Knútur fann aftur til faðirs og móður Gud
”Tit børn, verið foreldrum tykkara lýðin í øllum lutum; tí at tað er
hugnaligt í Harranum! ”
Kol.3,20
Knútur var yngstur av seks systkjum. Hann var tað, vit kalla ein
seinføðingur(eftirnølari). Tað vóru heili sjey ár millum hann og tann
næstyngsta í systkinaflokkinum. Faðir og móðir vóru bæði farin upp um
tey 40, tá ið Knútur var borin í heim.
Foreldrini vóru ikki múgvandi, men heldur ikki fátæk. Tað gekst teimum
væl á tí miðalstóra garðinum mitt inni í Valdres. Tey vildu so fegin geva
børnum sínum kunnleika. Tí sluppu øll børnini í realskúla. Harumframt
vóru foreldrini játtandi kristin og virkin bæði í kirkju og missiónshúsi í
bygdini. Av tí at missiónin lá teimum á hjarta, mundi tað vera
missiónshúsið, sum stóð teimum næst. Fleiri av systkjum Knúts høvdu
eisini tikið eina greiða kristna støðu. Tá ið Knútur kom í tann
týdningarmikla broytingaraldurin eftir konfirmatiónina, gjørdi hann
uppreistur móti tí, foreldrini og systkini trúðu á. Hann vildi ikki fara í
missiónshúsið við teimum og gekk sínar egnu leiðir. Tá ið Knútur var
liðugur við realskúlan og hevði hjálpt til á garðinum eina tíð, søkti hann og
slapp inn á Verkfrøðingaskúlan í Gjøvik.
Tá ið skúlagongdin varð liðug – og Knútur hevði hevði sanniliga fingið
góð pappírir – fekk hann starv í einum trævøruvirki í grannabygdini. Her
gekst óføra væl hjá Knúti. Tað gingu ikki mong ár, fyrr enn hann sat sum
stjóri og átti alt virkið. Hann kom eisini í bygdarráðið. Alt gekk so avbera
væl hjá honum. Men tíverri kristinlívið og missiónshúsi vísti hann ongan ans.
Árini gingu. Tá ið foreldrini doyðu við stuttum millumbili í 75-ára aldri,
vóru tað helst mangar hugsanir, sum rørdust í Knúti. Elsti bróðurin, sum nú
rak garðin, var ein hjartagóður og trúgvandi maður. Í
minningargudstænastuni eftir bæði foreldrini tosaði bróðurin við frímóði
um tann ríka kristna arvin, sum faðir og móðir høvdu latið eftir seg. Hann
hevði eisini nevnt, hvussu neyðugt tað var at venda um og eiga eina
persónliga trúgv á Jesus Kristus. Hetta mundi helst stinga Knút í hjartað.
Men hann skúgvaði tað frá sær. Hann hevði jú úr at gera. Nøkur ár seinni
var Knútur eini ørindi í høvuðsstaðnum. Sum politikkari skuldi hann á
fund í einar av stjórnardeildunum. Hetta var í desember mánaði, og tað sást
í høvuðsstaðnum, at jólini nærkaðust. Hann kom til Oslo út á seinnapartin.
Eftir at hann hevði skrivað seg inn á hotellið, har hann skuldi gista, fór
hann at spáka sær ein túr oman eftir Karl Johan. Á Universitetsplassen stóð
hitt stóra jólatræið tendrað, og Frelsunarherurin stóð og sang: ”Nú ringja
klokkur jólafest”. Tað ljóðaði so vakurt. Hesin jólasálmurin hevði nógv at
týða hjá Knúti. Tað var hann, tey altíð plagdu at syngja heima hvørt
jólakvøld, eftir at pápin hevði lisið jólaevangeliið.
Tankarnir um barndómsheimið og faðir og móður gjørdust so sterkir, har
hann stóð og lurtaði. So setti Frelsunarherurin í: ”Jesu-navnið aldri
bliknar”. Hetta hevði verið sangurin hjá faðir og móður fram um allar
aðrar. Nú gjørdist ovboðið hjá Knúti. Hann kendi tað, sum hjartað fór at
bresta. Hann kvikaði sær aftur til hotellkamarið. Hann seig niður í ein stól
og græt hart. Brádliga stóð alt so greitt fyri honum: Hann hevði vrakað
faðirs og móður Gud, og nú var hann á veg móti glatan. Men hann kendi
eisini kallið frá Gudi til umvending og til at byrja eitt nýtt lív. Fyri fyrstu
ferð í mong ár bað Knútur til Guds. Og nú var tað ikki bara ein bøn um
hjálp at taka ta røttu avgerðina í einari torførari støðu. Nei, nú var tað ein
angrandi syndari, sum viðgekk skuld sína fyri einum heilagum Gudi. Ein
slík bøn verður altíð hoyrd. Hann visti, at tað var ein Bíblia á
hotellkamarinum. Hann las leiðbeiningina fremst: ”Hvussu fært tú vissu
fyri, at Gud hevur fyrigivið tær allar syndir tínar.” Tað var gott at lesa
1.Jóhs. 1,7-9”: ”Men um vit ganga í ljósinum, eins og hann er sjálvur í
ljósinum, tá hava vit samfelag hvør við annan, og blóð Jesu, sonar
hansara, reinsar okkum frá allari synd. Um vit siga, at vit ikki hava synd,
tá svíkja vit okkum sjálv, og sannleikin er ikki í okkum. Um vit játta syndum
okkara, tá er hann trúfastur og rættvísur, so at hann fyrigevur okkum
syndirnar og reinsar okkum frá allari órættvísi. ” - og onnur skriftstøð við.
Knútur fekk frið við Gud hetta kvøldið.
Hann visti, at Templið hjá Frelsunarherinum lá tætt við, í Pilestredet.
Hagar legði hann leiðina. Tá ið innbjóðingin ljóðaði at koma fram til
bótarbonkin, var Knútur hin fyrsti, sum fór fram. Har bað hann saman við
kristnum vegleiðarum. Hjarta hansara fyltist við frelsuvissu so við og við.
Eftir at hann hevði røkt síni ørindi í stjórnardeildini byrjaði hann
heimferðina. Men nú steðgaði hann ikki, fyrr enn hann var aftur í
barndómsheiminum. ”Eg havi givið meg yvir til Guds,” segði hann við
beiggja sín. So fevndust teir og grótu gleðitár hetta kalda desemberkvøldið
í túninum á Moen garði. Seinni sótu teir til langt út á kvøldið og prátaðu
um Guds undurfullu leiðslu. ”Hetta skuldu pápi og mamma havt upplivað,”
segði bróðir Knúts. Knútur gisti har um náttina. Dagin eftir fór hann út í
kirkjugarðin. Á leiðini hjá faðir og móður stóð hann leingi og græt
stillisliga. ”Vit hittast í himli”, stóð skrivað á steininum. ”Ja, har skulu vit
syngja saman: ”Nú ringja klokkur jólafest!” og ”Jesus-navnið aldri
bliknar””, teskaði Knútur gjøgnum tárini.
Tey jólini upplivdi Knútur ein frið, hann ongantíð fyrr hevði kent. Tað var
hjartafriðurin, sum øll fáa, sum venda um og taka ímóti sjálvum
Friðarhøvdinganum. Knútur hevði funnið leiðina aftur til faðirs og móður
Gud.
”Himmelveien”. Effie Campbell umsetti
Stjørnan
”Og teir fóru inn í húsið og sóu barnið hjá Mariu, móður síni; og teir
løgdust á knæ og tilbóðu tað; og teir lótu upp goymslur sínar og bóru tí
gávur: gull og roykilsi og myrru. ”
Matt. 2,11
Hevur tú nakrantíð hugsað um, hvussu undurfult tað var, at teir tríggir
vísmenninir fóru úr einum landi langt burturi frá Ísrael og so kortini komu
til ta røttu krubbuna – í tí rætta fjósinum – í tí røttu bygdini – í tí rætta
landinum nógvar hundrað kilometrar haðani?
Teir høvdu hvørki kort ella kumpass, men bara ein vegvísara – eina stóra,
bjarta stjørnu, sum stóð beint uppi yvir tí staðnum, teir skuldu vitja.
Teir kendu ikki Jesus, men teir vildu fegnir koma at kenna hann, tí fylgdu
teir stjørnuni. Og so vórðu teir førdir beint yvir til tað fjósið, har
Jesusbarnið lá í einari krubbu.
Kanska hevur tú tað sum teir tríggir vísmenninir. Tú hevur kanska hoyrt
okkurt um Jesus – hoyrt, at hann er heimsins Frelsari. Tú kennir hann ikki
rættiliga, men tú vilt fegin læra hann betur at kenna – so skalt tú gera sum
teir tríggir vísmenninir.
”… „Okkum við ein stjørna leiðir …,“ syngja vit í einum jólasálmi, og
„okkum lívsins gøtu greiðir, so vit finna Jesus Krist.“
Tað vóru altso ikki bara teir tríggir vísmenninir, sum høvdu ein slíkan
bjartan vegvísara til Jesusar. Eina slíka leiði-stjørnu hava vit øll somul. Í
síðsta versi í sálminum „Fagur himin er at sjá“ stendur:
„Gøtan liggur ljós og bein,
tí vár stjørna, bjørt og rein,
er Guds sannleiks orðið ríka,
sum man aldri, aldri svíkja,
lýsir heim í Faðirs høll.“
Guds orð – tað, tú lesur í Bíbliuni, ella tað, tú hoyrir í kirkjuni ella í
missiónshúsinum, er tín leiði-stjørna.
Um vísmenninir ikki høvdu fylgt stjørnuni, høvdu teir ongantíð funnið
Jesus. Og bara um tú fylgir tínari stjørnu, Guds orði, kemur tú til tín
Frelsara, Jesus Kristus.
Effie Campbell umsetti.
Kærleikin kostar
”Tá ið Jesus nú hevði fingið edikin, segði hann: »Tað er fullgjørt!« Og
hann boygdi høvdið og gav upp andan. ”
Jóh.19,30
Kærleikin kostar, og við komuni av Jesusbarninum til okkara heim
rindar Gud hægsta prísin. Hann gav son sín til okkara í kærleika fyri
at alt er goldið frammanundan, fyri at vit sjálvi skulu tora at elska.
Fyrrverandi bispur, Elisabeth Dons Christensen hugleiðir her yvir
jólagleðiboðskapin.
Óttist ikki, tí sí, eg kunngeri tykkum eini stór gleðiboð, sum skulu verða
fyri alt fólkið.
Reytt er litur jólanna – heilt óheft av, hvat so øll kvinnubløð, lívsstílsbøkur
og dugnaligu handlarnar gera fyri at fáa okkum til at velja nýggjar litir og
nýggj snið hvørt ár. Og tað er gott, tað er soleiðis, tí reytt er eisini
kærleikans litur. Hvat skuldu vit hátíðarhildið jólini fyri, um tað ikki var
fyri ta djúpu fatan av, at vit liva av, at kærleikin verður okkum givin og
sjálvi at geva kærleika, so gott, vit kunnu?
Men so er tað kortini heldur løgið við øllum hesum reyðu jólanissunum, tí
tær hoyra í roynd og veru als ikki til har í kærleikans farleið. Nissan er
upprunaliga ein deyður fedranna andi, sum heldur til á bygdum støðum,
eins og onnur deyð, spøkilsir og dreygur gera.
Nissan flytur eisini altíð við og hevnir seg á ein, um hon ikki verður gott
og ordiliga viðfarin. Tað er tí, hon skal hava ein stóran verð av rísgreyti
jólaaftan. Tí lúrur hon eftir øllum okkara veikastu støðum og okkara ótta
fyri ikki at kunna rinda aftur tað, sum vit skylda. Og vit skylda óendaliga
nógv, um vit hugsa okkum væl um. Har er altíð onkur ella okkurt, ið hevur
krav uppá okkum. Lívið hevur krav upp á okkum. Medmenniskjað,
samfelagið og neyðstaddi heimurin um okkum hevur eisini krav upp á
okkum.
Og tess meir tað, ið hevur krav uppá okkum, hevur at týða fyri okkum, tess
størri er eisini tað gjaldið, vit hvør sær mugu rinda. Hetta er allarstørst, har
vit elska allarmest. Og tískil vita vit eisini – hóast alla okkara vitan og
upplýsing – at kærleikin hevur ein kostnað. Hann kostar ófrið og ekka og
langar dagar. Hann kostar millum menniskju, ið ikki kunnu lata vera við at
knýta seg til onnur í kærleika, og hann kostar fyri Gud, sum heldur ikki
hevur kunnað latið vera við at knýta seg til okkum menniskju í kærleika.
Tí slepti Gud øllum sínum. Tí ofraði Gud seg sjálvan. Onki minni kundi
gera tað. Gud hevði bert seg sjálvan, sín egna elskaða son at rinda við. Til
fjós, krubbu, kross og deyða.
Gud gav sjálvan seg til okkara, fyri at vit skulu kunna tora at elska og geva
okkum heilt til lívsins ljós, Guds lamb. Gud gjørdi tað í gleði. Har er als
ongin nissa í flytigóðsi Guds. Alt er rindað frammanundan. Til gleði fyri
okkum.
Gleðilig jól í navni várs Harra Jesu Kristi!
Elisabeth Dons Christensen er fyrrverandi bispur í Ribe Stift.
14.desember 2024
Ein ótrúlig hevnd
”Ein sálmur av Dávidi. Harrin er hirði mín, ongan sakn eg kenni. Á
grasgóðum fløtum hann letur meg liggja, til hvíldaráir hann leiðir meg.
Hann sál mína lívgar, fyri navn sítt meg beinir á rætta leið. Gangi eg í
dimmum dølum, einki ilt eg óttist. Tí tú ert við mær, tín stavur og tín
keppur, teir ugga meg. Mær borð tú reiðir fyri eygunum á fíggindum
mínum. Við smyrsli tú salvar mítt høvur, bikar mítt yvir flýtur. Eina góðska
og náði mær fylgja allar mínar lívsins dagar. Í Harrans húsi eg dvøljist í
endaleysar tíðir.”
Sálmur 23
”Í 1943 varð eg dømdur til deyða av einum týskum hernaðardómstóli.”
Hesin gráhærdi maðurin, sum avlegði vitnisburð sín, var lágmæltur og
lítillátin.
”Eg hevði konu og fýra børn, so dómurin varð broyttur til uppihald í einari
fangalegu í Týsklandi. Níggju mánaðir seinni vigaðu eg 40 kilo, arr vóru
um allan kroppin, og vinstri armur hevði verið brotin, uttan at nakar lækni
yvirhøvur hevði hugt at honum.
Ein jólaaftan var eg í barakkini saman við hinum monnunum, tá ið
leguyvirmaðurin sendi boð eftir mær. Tá eg eg kom inn til hansara, sat
hann við búgvið borð, jóladøgurðin við øllum góðum afturvið stóð á
borðinum. Hann læt meg standa beint upp og niður, meðan hann át.
Máltíðin vardi í ein heilan tíma. Hann argaði meg, tí eg var trúgvandi og
vitnaði fyri vinmonnum mínum. Eg var hart freistaður av djevlinum, sum
segði við meg: ”Dapozzo, trýrt tú enn tí, sum stendur í Sálmi 23?”
Eg hevði biðið til Guds, og tað gjørdist møguligt hjá mær at svara honum:
”Ja, tað geri eg!”
Ein umsjónarmaður kom inn við kaffi og smákøkum. Leguovastin settist at
eta tær, og so segði hann: ”Kona tygara er dugnaligur kokkur, Dapozzo. Í
sjey mánaðir hevur kona tín hvønn mánað sent tær ein pakka við
smákøkum. Eg havi etið tær allar.”
Tá varð eg hart freistaður. Eg visti, at kona mín og børnini høvdu lítið at
eta, og at tey av sínum smáu ransónum høvdu samlað saman mjøl,
margarin og sukur, so tey kundu senda mær okkurt. Hesin át altso matin
hjá børnum mínum.
Djevulin segði við meg: ”Hata handa mannin!” Aftur bað eg til Guds, og
eg kundi ikki hata hann. Eg ynskti so inniliga, at hann gav mær bara eina
smákøku, ikki tí at eg ætlaði mær at eta hana, men eg vildi fegin hyggja at
henni og hugsa um børn míni. Men hann át alt – og bað ilt niður yvir meg.
Eg segði við hann: ”Tygum eru fátækur maður, harra leguovasti, og eg eri
ríkur, tí eg trúgvi á Gud og eri frelstur við Jesu dýrabara blóði.”
Hann gjørdist í øðini og sendi meg aftur til barakkina.
Tá ið kríggið var at enda komið, fór eg at leita eftir honum. Teir flestu
leguyvirmenninir vórðu skotnir, men hann slapp undan og fjaldi seg. Eg
leitaði eftir honum í tíggju ár, og at enda fann eg hann. Eg fór at vitja hann.
Eg eri nummar 175! Minnast tygum jólaaftan 1943?
Tá gjørdust hann og konan bangin, og hann segði: ”Nú eru tygum komin at
fáa hevnd?”
Ja, svaraði eg og læt pakkan upp. Í honum var ein stór kaka, og eg bað
konu hansara kóka kaffi, og vit drukku kaffi saman. Maðurin fór at gráta
og bað um fyrigeving. Eg segði við hann, at eg fyrigav honum fyri Jesusar
skuld. Eitt ár seinni vóru bæði hann og konan frelst, og tey liva nú eitt
kristið lív.
Tað var ógvuliga kvirt inni í salinum í Róm, meðan hann talaði, tí Andi
Guds var yvir okkum, og tá tað hendir, mugu menniskju vera kvirr fyri
honum.
”Shalom” E.Campbell umsetti
Tá ið ævinleikin steig inn í tíðina
”Og eingilin segði við teir: »Óttist ikki; tí sí, eg kunngeri tykkum eini stór
gleðiboð, sum skulu verða fyri alt fólkið. Tí at tykkum er í dag ein frelsari
føddur, sum er Harrin Kristus í Dávids staði! ” Luk. 2,10-11
Luk.2,10-16
Eitt kvøld í árinum møtist so at siga allur heimurin at minnast heilagu
náttina, tá ið Ævinleikin steig inn í Tíðina – og møtið var í einum fjósi – í
einari lítlari bygd – millum tað vanliga fólkið. Og hvørji jól er enn
møguleiki at merkja nakað av Ævinleikans nærleika.
Ein jólaaftan, tey árini ið eg arbeiddi á skúlanum, fór ein av starvsfeløgum
mínum við konu og tveimum dreingjum í kirkju. Men á heimleiðini fór
bilurin at mala í klingur á tí íslagda vegnum, og hann bóltaði runt sum ein
karrusell, til hann legði seg róliga eftir longdini í eina kavafonn. Ein djúp
kvirra valdaði, nógvir tankar fóru gjøgnum hugan á ferðafólkunum. Men
so breyt yngsti sonurin tøgnina og spurdi: ”Pápi, eru vit í himli nú?”
Hann mundi ivaleyst hava kent seg í forgarðinum, táa ið hann sat í
kirkjuni, og bar nú hesa kensluna við sær. Tí jólini hava við himmalin at
gera. Tey fyrstu jólini kom himmalin her niður til jarðar – og her niðri fáa
vit, sum bara eru gestir á hesi jørð, innbjóðing til tann himmalin, sum
Hann tá fór frá og læt upp fyri okkum. - ”... tykkum er í dag ein frelsari
føddur, ...” Hesi orðini eru av einglamunni, tí als ikki alt í
jólaboðskapinum er so fátæksligt.
Tá ið vit skulu siga sum er, so er jólagleðin komin í hæddina hjá teim
flestu eftir dunnuna og reyðkálið, og hon følnar millum jólapappírið, sum
fjaldi so nógv av tí nú loysta spenninginum. Eitt slíkt spenningsfall fara vit
altíð at uppliva, so leingi vit bara taka ímóti gleðini og ikki teirra Frelsara.
Tí til sjeynda og síðst er tað soleiðis, at bara jólanna Frelsari er jólanna
Gleði. Og henda gleðin er undurfull. Vit mugu boða frá henni og luta hana
við onnur. Hirðarnir vóru teir fyrstu, sum gjørdu tað – nú eru tað vit, sum
eiga tørn.
Vit her í Norðurlondum hava í dag eina Guds-ríkis-fyrisiting, har vit senda
nógvar túsund trúboðarar út um alla klótuna. Teir eru sendiharrar hjá tí
stóru jólagleðini á heimsstigi – sett út í verk, av tí at tey seta sítt lív í veð,
og vit, Guds vinir, lata milliónirnar. Men vit hava teir eisini her heima.
William Booth helt eini jól heima. Friðleysur reikaði hann aftur og fram og
segði: - Never again. - ongantíð aftur. - Restina av lívinum vóru tey øll í
fátækrabýlingunum og spreiddu gleði. Tað er ikki bara Frelsunarherurin,
sum ofrar seg so, men hesir gleðinnar trubadurar hava lært okkum meiri
um gleði, sann jólagleði, enn vit gruna.
Vit kunnu øll geva gleði. Serliga hugsi eg um tey elstu í ætt okkara. Í mong
ár hildu vit jól við okkara gomlu. Og kona mín var so avgjørt tann, sum átti
tey betru gleðiskapandi evni av okkum báðum. Í dag fái eg ikki gjørt nakað
meira við tað. Teirra seinastu jól komu. Gleðinnar skyldur hvíla serliga
yvir teimum av fólki okkara, sum eru í besta aldri.
Men skyldan fevnir eisini um børnini. Tað kemur skjótt skar í gleðina.
Lítið skal til at sløkkja hana. Í mínum barnaárum kom ofta ein fastir til
okkara nakrar tímar jólaaftan at ganga runt um jólatræið. Men eini jól var
eg súrur, og eg fekk systrar mínar at streika, tá ið vit skuldu syngja. Tað
virkaði 100%, og eingin noyddi okkum. Men hetta gjørdust eini kvirr jól.
Men skaðafrøi er nú einaferð ikki jólafrøi. Vit máttu verða nøgd við
skaðafrøi tey jólini. Tað var eitt vánaligt býti. Nú eri eg yvir 70 ár: men eg
minnist enn, hvussu ljótur eg var, og angri ...
Tað er gott at steðga við krubbuna einaferð um árið. Á hesar signaðu
hendur úr Ævinleikanum – tær nema hjørtu okkara so undurfult. Og kortini
eru tær fyri einki at rokna móti teimum útrættu hondunum á krossinum og
teimum lívssælu orðunum: Tað er fullgjørt. - Men tað eru tær somu
hendurnar, tí barnið í krubbuni er sigurharrin á krossinum, sum kom niður
her eina jólanátt og læt himmalportrið upp fyri øllum í sólarrenningini ein
páskamorgun.
Hetta er jólanna veruliga gáva!
Arne Prøis, Prestur, Oslo. E.Campbell umsetti
Gud sjálvur maður er vorðin
”Og orðið varð hold og tók búgv okkara millum, ... ”
Jóh.1,14
Upp undir jól verður talað um inkarnatión. Hetta er eitt latínskt orð, sum
merkir ”at gerast hold”. Gud ”gjørdist hold” í menniskjanum Jesusi. Vit
eru von at hoyra hetta og hugsa ikki meira um tað. Men í veruleikanum er
hetta ein ómøgulig hugsan.
Gjørdist Gud hold? So kundu vit eins væl sagt, at eitt slagskip kann sigla í
einum baðikari. At eini háhús kunnu standa í einum dukkuhúsi. At ein
hveitiakur kann stappast niður í ein matpakka. Ja, tað er eins og at royna at
evna bláa máling burtur úr tí bláu luftini. Vitleyst. Ja, vit skilja púrt onki av
hesum. Hvussu kann himmalsins Gud gerast eitt pinkubarn?
Ófatiligt er, at tað kundi henda, og tað er løgið, at tað hendi. Guds endamál
var jú at bjarga okkum menniskjum frá syndini og deyðanum. Men
pinkubørn kunnu jú ikki bjarga nøkrum; teimum er meira tørvur á, at onkur
bjargar teimum.
Jólaevangeliið er undurfult. Onki annað í heimssøguni kann metast javnt
við tað. Fert tú ein túr ígjøgnum onkran av heimsins stórbýum, sært tú
stórbærar minnisvarðar um kendar menn og kvinnur. Men hevur tú
nakrantíð sæð ein minnisvarða, sum skal ímynda stórmennið sum
pinkubarn? Tú hevur aldri sæð eina standmynd av George Washington í
barnavogni. Tað hevði jú sæð fjákut út.
Men fjákut er tað ikki at lovprísa rúmdarinnar Harra sum pinkubarn, tí at
barnið er loyndarmálið í tí at ”Gud verður hold”. Tað, sum var ótrúligt og
óhugsandi, er hent: Gud er vorðin hold. Tað er líka so ófatiligt sum at fylla
eina oljukeldu í eina oljukannu ella at kroysta eitt fjall niður í holuni hjá
moldvørpuni. Gud gjørdist hold.
Víða um heim
boðini bórust við gleim,
Gud sjálvur maður er vorðin.
Haldið tí jól,
Jesus er hátíðarsól!
Hann bygdi brúgv heim til landa.
Hvagar fór Jesus, tá ið jólamaðurin steig fram
”Og orðið varð hold og tók búgv okkara millum, og vit skoðaðu dýrd
hansara, dýrd, sum einborin sonur hevur frá faðir sínum, fulla av náði og
sannleika. ”
Jóh.1,14
David Marshall
Eg var bara trý ára gamal, tá ið eg gjøgnumskoðaði lygisøguna um
jólamannin. Ikki so at skilja, at eg var eitt undurbarn. Hin tjúkki maðurin,
sum lúrdi seg inn á kamar mítt og legði eitt koddaver við nógvum
áhugaverdum í við song mína, var uttan iva pápi mín. Sjálvt í myrkri!
Sum fimm ára gamal var eg so púra vónsvikin av jólamanninum. Býurin,
har vit plagdu at keypa til jóla, var yvirfloymdur av reyðklæddum,
vattskeggjutum, posaberandi, herðabreiðum mannfólki. Fyrstu ferð, eg
kom í nánd av einum teirra, var hann í holt við at stjala pungin frá einari
konu, sum var farin til handils. Mamma mín syrgdi fyri, at hann varð
handtikin.
Ta søguna gloymdi eg ikki. Í skúlanum sat lærarin og segði frá tí gomlu,
ævigt ungu søguni um Jesus, hirðarnar, fjósið, stjørnuna, teir vísu
menninar og gávurnar, teir bóru, gull, roykilsi og myrru. Brádliga legði
hann afturat: ”Og um tit nú eru fitt og góð, fer jólamaðurin heilt vist at
geva tykkum nakrar jólagávur...”
Tað varð ov mikið fyri meg. Eg fór at siga frá tí tjóvska jólamanninum.
Vinmenn mínir vórðu skelkaðir, teir grótu, alt var ein hurlivasi og øsing –
og vit vóru enntá bara dreingir í flokkinum. - Lærarin gjørdist í øðini:
”Marshall, tú skalt bara vága tær!”
Ein av vinmonnum mínum bjargaði mær við einum spurningi, sum fekk
bæði læraran og allan flokkin at tagna: ”Tygum lærarin, hvat hendi við
Jesusi, tá ið jólamaðurin steig fram?” Lærarin visti einki at svara.
Men svarið er hetta: Hann varð gloymdur. Eitt skelti við áskriftini: ”Einki
rúm er eftir” varð hongt uppi yvir tí gongustjørnuni, hann kom at frelsa.
Og tann tíðin á árinum, tey kristnu kalla ”adventstíðin”, verður mest av
øllum ein ”forbrúkaraveitsla”, ein algoyst tuskan, har vit skulu bera hvør
av øðrum og náa mest møguligt. Adventstíðin skuldi verið fyrireikingartíð,
har vit skulu minna hvør annan á sannleikan, at Jesus gjørdist menniskja,
og vit skulu minnast, at tað barnið, sum ta ferðina varð føtt undir trongum
korum, skjótt kemur aftur sum konganna Kongur.
”Og orðið varð hold og tók búgv okkara millum, og vit skoðaðu dýrd
hansara, ...”. Men tað, sum er uppaftur størri, hann kom at frelsa fólk sítt
frá syndum teirra. Fyri at geva okkum frelsu.
Latið ongantíð ein gamlan jólamann fáa loyvi at troka burtur henda
sannleikan!
”Tidens Tegn”. Effie Campbell umsetti
Jólavónin
”Og eg sá nýggjan himmal og nýggja jørð, tí at hin fyrri himmalin og hin
fyrra jørðin vóru horvin, og havið var ikki longur til.” og ”Og eg hoyrdi
harða reyst frá hásætinum, sum segði: »Sí, tjaldbúð Guðs er hjá
menniskjunum, og hann skal búgva hjá teimum, og tey skulu vera fólk
hansara; og Guð sjálvur skal vera hjá teimum. Og hann skal turka hvørt
tár av eygum teirra, og deyðin skal ikki longur vera til, ikki heldur sorg,
ikki heldur skríggj, ikki heldur pínsla skal longur vera til; tí at hitt fyrra er
farið.« ”
Op.21,1 og 3-4
Tá ið eg sum barn hevði pakkað jólagávurnar upp, bíðaði eg altíð eftir
onkrum størri. Ikki fleiri gávum, men ”meiri” í eini djúpari og størri
merking. Eg kundi lata jólagávurnar liggja, toyggja meg út í vindeygað og
langtandi líta út yvir tað kavaklædda landslagið uttanfyri. Hvørjum
longdist mær eftir? Jesus var jú komin. Hvat meira kundi eg vænta og
vóna? Hví merkti eg henda løgna longsulin eftir einum fullkomnari jólum?
Víst var eg bert eitt barn, men á ein ella annan hátt hevði eg skilt, at jólini
hesumegin ævinleikan í veruleikanum ikki eru meiri enn eitt lyfti. Frelsarin
er komin, jú, men søgan er ikki úti enn. Friður valdar í hjørtum okkara;
men okkum leingist eftir, at friður eisini skal valda í heiminum. Hvørja
ferð vit hátíðarhalda fyrru komu hansara, staðfesta vit í veruleikanum
eisini, at nú er onnur koma hansara eitt ár nærri. Allir jólasálmar okkara
eru sum eitt afturljóð av tí himmalska sanginum, sum skal fylla allar
himnarúmdir, tá ið Gud ger allar lutir nýggjar. Hvør einasta jólagáva er
eisini eitt tekin, sum peikar okkum á størstu gávuna av øllum: Tað æviga
lívið. Hvørt smíl minnir okkum á ta gleði, sum bíðar okkum, tá ið vit um
ævir skulu sleppa at vera saman við okkara kæru.
Einglarnir yvir Betlehems fløtum boðaðu frá Jesu føðing, men ein dag fara
teir at boða frá afturkomu hansara. Login á jólaljósinum skal minna okkum
á tað ljósið, sum ”fólkasløgini ein dag skulu ganga í ... og kongar
jarðarinnar skulu koma inn í ... við síni dýrd.” Opb.21,24. Hvørji jól kunnu
vit hátíðarhalda, at nú er afturkoma hansara eitt ár nærri.
Maran ata(Harri vár kemur). Gleðilig jól. Tú komst til okkara, og tú fert at
koma aftur!
9.desember 2024
Jól í Korea
”Men søkið fyrst Guðs ríki og rættvísi hansara, so skal alt hetta verða
tykkum givið umframt. ”
Matt.6,33
W. F. Miller
Hin besti av øllum døgum nærkaðist, tá ið vit skuldu minnast og
hátíðarhalda Jesu
Kristi føðingardag. Øll vóru líka spent. Børnini á barnaheiminum vóru
ágrýtin eftir at læra sín part av jólaskránni.
Vit høvdu bílagt jólagávur og góðgæti saman við matvørum úr Seoul, 240
míl hiðani. Hetta var einasta stað, ið til bar at fáa tað – og tað við toki. Tað
gjørdu vit tríggjar vikur undan jólum, og ta fyrstu vikuna hendi einki. So
fóru starvsfólkini í tokinum í verkfall. Ein vika gekk, og ein afturat, og
jólaaftan nærkaðist. Eg súkklaði yvir á jarnbreytarstøðina, sum lá ein míl
frá heimi okkara í Milyang. Men einki tok hevði verið har, og heldur
ongar matvørur, jólagávur ella góðgæti. Eg súkklaði heim aftur. Kona
mín møtti mær á gáttini. Hon spurdi: ”Hevur einki tok verið?” – ”Nei,”
svaraði eg, ”og stjórin har visti ikki, nær eitt fór at koma.” –
”Hetta fer at verða eini ber jól,” segði kona mín. Vit høvdu næstan einki
í húsinum, eitt sløð av mjøli og rísi, tað var alt.
Eg royndi at líva hana upp og segði: ”Mín Gud hevur enn ongantíð
svikið okkum.” Men sjálvt meðan eg segði hetta, kendi eg meg tungan í
huga. So kom orð Harrans til mín: ”Men søkið fyrst Guds ríki og rættvísi
hansara, so skal alt hetta verða tykkum givið umframt.” (Matt. 6,33) Gud
segði ”alt hetta” – hvat fevnir tað um? Var hetta eisini galdandi fyri tað, vit
høvdu bílagt og bíðaðu so ágrýtin eftir. Vit skuldu hava hátíðarhaldið
saman við børnunum.
Dagin eftir, jólaaftansdag, fór eg tíðliga upp, langt áðrenn tað lýsti, og
súkklaði yvir til tokstøðina. Aftur fekk eg sama svar: ”Her hevur einki tok
verið, og eg veit ikki, nær nakað kemur.” – Eg fór undir at biðja: ”Gud,
hvat skulu vit gera?” Eg minti Hann á, at Hann hevði lovað at vera við
okkum alt til veraldar enda. Sólin dagaði í eystri. Kona mín kom aftur
ímóti mær. Eygu hennara vóru táravát. ”Hvat skulu vit gera? Hvat skulu
vit siga við børnini?”
Eg svaraði: ”Góða, Gud hevur enn ongantíð svikið okkum.” Vit fóru inn,
lósu í Guds orði og fullu á knæ. Vit áttu eingi orð – vit bara grótu. Meðan
vit lógu har, bankaði á dyrnar. Har stóð ein lítil koreanskur drongur við
einari kurv við eggjum.
Eg segði við konu mína: ”Gud hevur ikki svikið okkum – vit hava egg á
jólum.” Aftur fullu vit á knæ, hesa ferð fyri at takka Gudi fyri eggini. Aftur
var onkur, sum bankaði á dyrnar. Vit kvikaðu okkum út – trúgv okkara
vaks. Tað var ein ungur koreanari. Hann rætti okkum ein stóran pakka,
innballaður í avíspappír. Eg tók hann og legði hann á køksborðið, og tá ið
eg gjørdi tað, livdi okkurt innan í honum. Kvikliga læt eg pakkan upp –
hetta var ein stórur fiskur upp á 10 pund.
”Sært tú,” segði eg, ”Gud svíkur okkum ikki.” Og aftur máttu vit takka
Harranum. Meðan eg kruvdi fiskin, var onkur uttan fyri dyrnar, sum rópti
á japanskum. Eg hugdi út. Tað var politimeistarin.
Vit vóru í Korea undir hópdrápunum. Vit vórðu handtikin og hildu, at
hann var komin at handtaka okkum aftur, men so var ikki. Hann segði:
”Eg eri komin við einari gávu, av tí at eg veit, at tað er føðingardagurin
hjá tykkara Gudi. Eg eri nýliga sendur til hesa sóknina, og eg vil, at tit
skulu vita, at eg seti arbeiðið hjá tykkum trúboðarum høgt, og eg vil fegin
vera vinur við tykkum.”
Hann hevði ein koreanskan mann við sær, sum bar tríggjar kassar. Hann
spurdi, hvar hann skuldi seta teir. Eg bað hann seta teir inn í gongina. Eg
takkaði hjartaliga og fór eftir hamaranum og fór undir at lata kassarnar
upp. Mandarinir vóru í øllum køssunum. Vit vóru ovurkát av gleði og fylt
við tøkk til Harran. Hetta var tað reina luksus fyri tey smáu koreansku
børnini. Vit taldu tær. Har vóru 320 mandarinir. Tað var ríkiligt til øll
børnini og nakrar til okkum eisini.
Eg havi etið nógvar góðar jóladøgurðar, men ongantíð nakran betri enn
henda, sum var egg, fiskur og mandarinir
Mong ár eru farin síðani tá, men Gud hevur heldur ongantíð svikið
okkum síðani.
Gleðilig jól øll somul.
”Kirkeklokken” 1969. Effie Campbell umsetti.
JÓLINI VÓRU DÝR
”tí at tit vita, at tað ikki var við forgongiligum lutum, silvuri ella gulli, at tit
vórðu leyskeyptir frá tykkara fáfongdu atferð, sum tit høvdu tikið í arv frá
fedrunum, men við dýrmæta blóði Krists sum av einum lýtaleysum og
meinaleysum lambi, ”
1.Pæt.1,19-20
Jólini kostaðu Mariu og Jósefi tað, at tey í long tíðarskeið máttu umvera
hugnan í heimi sínum alla ta tíð, tey vóru í Egyptalandi, fyri at verja lívið
hjá lítla barninum.
Tað kostaði mammunum í og kring Betlehem smábørn síni, av tí at hin
ræðuligi Heródes drap tey.
Tað kostaði hirðunum teirra hvílu, tí teir noyddust at fara frá seyðunum til krubbuna.
Tað kostaði teimum fyrstu ápostlunum og øðrum kristnum jagstran og ofta
deyða.
Tað kostaði trúboðarunum ómetaliga nógva líðing og sakn at boða og
breiða út tann góða boðskapin.
Men meir enn alt hetta – tað kostaði Gudi Faðir einasta son sín – Hann
sendi Hann til jarðar at doyggja fyri syndug menniskju.
Tað kostaði Jesusi eitt lív í offuri og tænastu og ein harðan deyða á
krossinum, har Hann bar heimsins syndir.
ERU JÓLINI OV DÝR?
Tað eru tey, um tey bara merkja at geva og fáa gávur.
Tað eru tey, um tey bara merkja jólatræ og dekoratiónir.
Tað eru tey, um milliónir verða brúktar at hátíðarhalda tey.
Tað eru tey, um tey bara merkja nakrar frídagar.
JÓLINI ERU IKKI OV DÝR –
Um tey merkja vón heimsins!
Um tey merkja syndanna fyrigeving!
Um tey merkja frið millum menniskju!
Um tey gera menniskju før fyri at koma til Himmals!
Um vit hyggja at tí, sum Gud gav, og hvat ið Kristus gav, og hyggja vit so
at heimsins neyð, eru jólini tá nóg dýr hjá okkum?
”Kirkeklokken 1969.
Effie Campbell umsetti.
Ein jólasøga um eitt geyka-ur
”Biðið, so skal tykkum verða givið; leitið, so skulu tit finna; bankið uppá,
so skal verða latið upp fyri tykkum. Tí at hvør tann, ið biður, hann fær, og
tann, ið leitar, hann finnur, og tí, ið bankar uppá, skal verða latið upp fyri.”
Matt.7,7-8
Ein diakonissa og sjúkrasystir, sum arbeiðir á røktarheiminum í
Betaniahúsinum tætt við Solingen, upplivdu einaferð nakað serstakt:
Hon hugsaði nógv um øll tey, sum liðu neyð í hesum heimi, og tí hevði
hon í nógvar vikur undan jólum pakkað 24 pakkar. Alt stríðið at keypa,
pakka og senda hevði gjørt hana útlúgvaða; men kortini hevði tað fylt hana
við nøgdsemi og gleði.
Men enn var ein pakki, sum skuldi avstað. Hann skuldi til Póllands. Hon
hevði akkurát nóg mikið av pengum til hansara. Hon kom at hyggja upp á
tann tóma veggin, og tá kom hon at minnast eitt ynski, sum hon leingi
hevði havt, at keypa eitt geyka-ur. Tá ið samanum kom, mátti hon eisini
vera eitt sindur góð við seg sjálva! Hevði Bíblian ikki eina áminning til tey
kristnu at elska onnur sum sjálvan seg? Fýra og tjúgu pakkar var prógvið
um kærleika hennara til teirra, sum vóru næsti hennara, vinir hennara og
næstrafólk! Nú mundi tað vera í lagi eisini at vera eitt sindur góð við seg
sjálva!
Sum jólini nærkaðust, fekk hon ikki frið í sinnið. Fleiri ferðir hevði hon
ætlað sær at farið at hugt at geyka-urinum; men hvørja ferð hevði hon lagt
pengarnar aftur í pungin.
”Kanska tørvar hasum fólkunum í Póllandi ikki longur hjálp mína,” royndi
hon at siga við seg sjálva. Men so gjørdist tað brádliga greitt fyri henni, at
tankarnir bert vóru ein roynd at steðga góðu ætlanum hennara, og hon fór
og keypti fyri síðstu pengar sínar sovorðið, sum ikki fekst í Póllandi, og
skjótt var pakkin liðugur og sendur avstað.
Glað fór hon heim aftur at hvíla seg eftir ein langan túr oman á posthúsið.
Alt í einum ringdi onkur upp á dyrnar. Eitt sindur ivandi læt hon upp, og
har stóð postmaðurin við einum pakka til hennara. Hon dugdi als ikki at
hugsa sær, hvør ið hevði sent hann. Eftir at hava kýtt seg, eydnaðist tað
henni at stava seg ígjøgnum navnið á sendaranum. Og so mintist hon.
Hetta vóru nøkur fólk í Schwarzwald, sum hon hevði hitt nakað síðani, og
seinni hevði hon givið teimum kristiligan lesnað.
Tá ið hon hevði tikið tað brúna pappírið av og latið eskjuna upp, kundi hon
rópt hart av gleði. Í eskjuni lá eitt geyka-ur, eitt rættiligt geyka-ur úr
Schwarzwald!
Fólkini í Schwarzwald vildu fegin vísa sítt takksemi fyri tann kristiliga
lesnaðin, sum diakonissan hevði givið teimum. Ella var tað Gud sjálvur,
sum brúkti familjuna í Schwarzwald at pynta veggin og at lýsa upp í
lívinum hjá hesari trúgvandi diakonissuni? Kalla tað, hvat tú vilt, men
henda týska diakonissan er sjálv sannførd um, at Gud ikki bert lurtar eftir
teimum tigandi ynskjunum, vit hava í hjørtum okkara; men at hann eisini
talar til okkara, sjálvt gjøgnum eitt geykalát. Tí hvørja ferð geykurin letur
tímasløgini, minnir hann hana um, hvussu sigur á sjálvgóðsku og tí at vera
ringur eftir verðini kann føra til størstu gleði.
”Kirkeklokken” Effie Campbell umsetti
Eini Gleðiboð
”Og eingilin segði við teir: »Óttist ikki; tí sí, eg kunngeri tykkum eini stór
gleðiboð, sum skulu verða fyri alt fólkið. Tí at tykkum er í dag ein frelsari
føddur, sum er Harrin Kristus í Dávids staði!”
Luk.2,10-11
Longu frá fyrsta upphavi, tá ið Gud skapaði menniskjuna og blásti lívsanda
í hana, hevur Gud elskað skapning sín. Men tað var so skjótt, at djevulin
byrjaði at arbeiða ímóti Gudi fyri at fáa menniskju at venda sær frá Gudi,
gera móti boðum og forskriftum hansara.
Menniskjan fór at synda. Gud orkar ikki fyri synd. Hann hatar syndina,
men sjálvt um hann hatar syndina, so hatar hann ikki syndaran.
Tvørturímóti. Gud elskar syndaran.
Tá syndin hevði fingið slíkt vald á mannaættini, at Gud noyddist at lata
vatnflóðina miklu koma yvir jarðarríkið, fekk hann seg ikki til at útrudda
alt fólkið eirindaleyst. Hann vildi geva teimum ein møguleika til bjarging.
Hann læt Nóah byggja ørkina fyri at øll tey, sum hildu seg til tann eina
livandi Gud, skuldu verða bjargað. Aftan á syndaflóðina nørdist
menniskjan aftur á jørðini. Syndin fekk aftur valdið, so fólkið vendi Gudi
bakið. Gud sendi profetar sínar at ávara fólkið og biðja tey venda aftur til
tann livandi Gud, tí Hann elskaði menniskjuna við sama lag. Men skjótt
var tað Gudi greitt, at menniskjan var farin so langt út í synd, at bert EITT
kundi vera mannaættini til bjargingar. Gud mátti lata einkarson sín fara
niður á jørð, verða føddur, liva og doyggja sum menniskjusonur. Bert um
sonur Guds læt lív sítt, kundi blóð hansara vera loysigjald fyri alla
heimsins synd. Og so høgt elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin
einborna higar niður til jarðar.
Tað vóru hesi gleðiboð, sum einglarnir boðaðu hina fyrstu jólanátt.
Heimsins Frelsari var føddur.
Nú eru 2000 ár gingin, síðan hetta hendi, men halda vit jól fyri at minnast
hesa Guds ómetaligu kærleiksgerð móti mannaættini?
Jesus Kristus varð føddur í einum fjósi hina fyrstu jólanátt á jørð. Hann læt
lív sítt á Golgata, men áðrenn hann gav upp andan, rópti hann: ”Tað er
fullgjørt”. Hvat var fullgjørt? Jú, frelsuverkið, sum hann var sendur at
útinna, var fullgjørt. Nú hevði hann við blóði sínum kvittað fyri alla
heimsins synd. Tí skal hvør tann, sum trýr á hann, ikki glatast, men hava
ævigt lív.
Jú, sanniliga, Gud elskar okkum enn sum fyrr, tí kunnu vit gleða okkum
yvir jólaboðskapin: ”Tí at tykkum er í dag ein frelsari føddur, sum er
Harrin Kristus í Dávids staði! ” Luk.2,11 og samfelt siga:
Nú, kæri Harri Jesus Krist,
kom fá hjá mær tær innivist,
her er mitt hjarta, set har búgv,
so tú ert mín í vón og trúgv.
J.Kass
”Tú hevur sigrað, Galilearin!”
”Tí at tykkum er í dag ein frelsari føddur, sum er Harrin Kristus í Dávids
staði! Og hetta skulu tit hava til merkis: Tit skulu finna eitt barn reivað og
liggjandi í eini krubbu.« ”
Luk.2,11-12
Ein av teimum rómversku keisarunum, sum var argastur inn á tey kristnu,
var Julian hin Fráfalni, ið var keisari í tíðarskeiðinum(361-363). Hann
kallaðist fyri ”hin fráfalni”, tí hann sum yngri hevði stuðlað kristindómin,
men tá hann bleiv keisari, hálsaði hann um og kom at vera heidningur
ístaðin.
Heiðinskapurin fekk góð gróðrarlíkindi, meðan Julian ráddi, og tey heidnu
fingu nógv framíhjárættindi, men kortini vóru tað bert heilt fá kristin, sum
sviku sína trúgv og fóru yvir til heiðinskapin.
Julian var næstan 32 ára gamal, tá ið hann doyði á einari herferð ímóti
persarunum í árinum 363. søgnin sigur, at áðrenn hann andaðist, rætti hann
hendurnar ímóti himli og rópti: ”Tú hevur sigrað, Galilearin!”
Til endans mátti Julian ásanna, at Jesus Kristus hevði sigrað, men hetta
hava mong onnur menniskju eisini verið noydd til at ásanna. Hvussu tey so
royndu at berjast ímóti Kristusi, so vunnu tey ikki endaligan sigur á
honum, men tey taptu. Hetta mátti mangur viðganga, ið hvussu so er, tá ið
lívsins tímaglas var um at renna út.
Í menniskjaeygum sær tað fátæksligt út, at eitt barn verður føtt í eini
krubbu – og fátæksligt var tað eisini; men hetta lítla barnið, tað sigraði!
Tað var nakað vanvirðisligt í tí at síggja ein mann hanga á einum krossi;
men maðurin á krossinum sigraði páskamorgun!
Jesus sigraði á djevlinum og tí illa – hann stríddi stríð sítt at enda, og hann
vann sigur.
Eisini vit kunnu sigra. - Um vit lata Jesus sleppa at ráða í lívi okkara, so
skulu vit sigra saman við honum.
Einglarnir søgdu hina fyrstu jólanátt úti á Betlehems fløtum: ”friður á jørð,
og í menniskjum góður tokki!«...” Luk.2,14 -
Ja, soleiðis ljóðaði heilsanin, men frið á jørð fáa vit ikki, uttan at Jesus
vinnur sigur í menniskjahjørtum. - Lat Jesus vinna sigur í tínum hjarta, ein
sigur, ið gevur tær frelsuna í lut, og tú ert við til at gera heilsanina um frið
á jørð til veruleika.
Í einum trúgvandi menniskjalívi verður altíð ein bardagi, men ein bardagi,
sum til endans vil føra ein sigur við sær, um ein er áhaldandi; og sigurin vil
geva einum ein himmalskan frið.
Soleiðis er lívið hjá tí kristna; spennandi, innihaldsríkt og gleðiligt.
Gud gevi, at hann, sum var borin í heim jólanátt í einum fjósi í Betlehem,
má vinna sigur í mínum og tínum lívi – tá er lívið vert at liva!
G.Z
Jólanna boðskapur
Chr. C. Svendsen, blaðstjóri
“Hvar er nýføddi jødakongurin?” Matt. 2,1-12 Hetta var spurningurin, sum
vísu menninir settu, tá ið teir komu til Jerusalems. Hvørji vóru hesi klóku
fólkini? Hildið hevur verið, at hetta vóru trý umboð fyri heidningafólkini.
Vit vita tað ikki við vissu, og um teir vóru tríggir ella fleiri, verður heldur
ikki sagt.
Helst eru hetta eftirkomarar hjá teimum jødum, sum 500 ár frammanundan
vórðu riknir út úr landi sínum av herum Nebukadnezars, tá ið Bábel hertók
landið, legði templið í oyði og herleiddi meginpartin av fólkinum.
Knapt hundrað ár seinni vendi ein lítil partur aftur og bygdi Jerusalem
uppaftur, men meginparturin varð verandi í Bábel, har teir sum frá leið
bygdu ein lærustovn fyri jødisku trúnni, ein stovn, sum fekk avgerandi
týdning fyri, hvussu jødafólkið mentist. Her vórðu skriftirnar gjølla
granskaðar, og har sum Guds orð verður granskað heilhugað og reiðiligt, er
møguleiki fyri opinbering.
Teir hava verið kunnugir við støðini í Gamla Testamenti, har sagt verður, at
ein kongur skuldi føðast, ein, sum skuldi bjarga fólkinum. Eitt av teimum
støðunum, sum teir óivað hava lisið, er 4. Mós. 24,17:
“Stjørna rennur upp av Jákupi, veldissproti (kongespir) rísur av Ísrael.”
Men tað munnu helst vera fleiri onnur brot í Skriftini, sum hava givið
teimum íblástur. Og tá ið tíðin var komin, at hesar søguligu hendingar
skuldu ganga út, virkaði Heilagi Andin millum hesar skriftgranskarar. Ein
dagin sóu teir hesa óvanligu stjørnuna, og hesir lærdu menn hava skift orð
um hetta fyribrigdið. Ein lítil sendinevnd varð vald at fara til Jerusalems.
Teir fingu gávur við til nýggja kongin og fóru avstað, fram við Evfratánni,
gjøgnum oyðimarkarlendið og norðanífrá komu teir inn í landið, fram við
Megiddo-skarðinum og víðari til Jerusalems.
Hvussu leingi vóru teir ávegis? Minst einar tvær vikur. Trúgvin og vónin
bóru teir fram. Í Jerusalem fóru teir beinanveg at spyrja eftir nýfødda
konginum. Men fólk í býnum vistu einki. Vísmenninir søgdu, at teir høvdu
sæð stjørnu hansara í Eysturlondum, og nú vóru teir komnir henda langa
veg at tilbiðja henda framúrskarandi persónin. Tá ið Heródes kongur
hoyrdi, hví hesir fremmandamenninir vóru komnir til Jerusalems, gjørdist
hann ræðslusligin. Men hann sópaði ikki alt av borðinum sum tvætl, tí tær
gomlu skriftirnar høvdu stóra ávirkan í tí jødiska fólkinum. Hann kallaði
teir skriftlærdu í býnum til sín og setti teimum spurningin: “Hvar eigur
Kristus at verða føddur? Hvat stendur skrivað?”
Hesir skriftlærdu menn góvu kongi eitt greitt svar: “Í Betlehem - tí
profeturin skrivar: Tú Betlehem, Judalands, als ikki ert tú minst millum
høvdinga í Juda; tí at frá tær skal koma ein høvdingi, ið skal verða hirði
fyri fólki mínum Ísrael.” Tá ið Heródes hoyrdi tað, sendi hann í loyndum
boð eftir vísmonnunum og fregnaðist um, nær teir fyrstu ferð høvdu sæð
stjørnuna. Hann mundi halda, at hann harvið fekk roknað út, hvussu
gamalt barnið var nú.
Hann bað vísmenninar finna barnið og koma aftur og siga sær, hvar ið
hesin kongur var, tí hann vildi eisini fegin koma og tilbiðja hann. Men
hann leyg, hann hevði svik í huga. Hann hevði duldar ætlanir. Heródes
trúði eftir øllum at døma orðum profetsins; men hann gjørdi skeivar
niðurstøður. Hjarta hansara var ikki rætt mótvegis Gudi. Tað er ikki nóg
mikið at vita um Guds orð. Hjartað skal stillast á sannleikan. Tá ið
vísmenninir aftur komu út í tún, máttu teir ásanna, at har spurdist einki
burturúr. Og teir høvdu ongan at leiðbeina seg. Men tá sóu teir brádliga
stjørnuna, sum teir einaferð høvdu sæð í Eysturlondum, og teir vórðu heilt
avbera glaðir.
Hesir menn vildu finna Jesus, sum er vegurin, sannleikin og lívið. Og teir
funnu hann. Stjørnan gekk undan og vísti teimum veg. Her kunnu vit læra
nakað týdningarmikið. Um tú fylgir tí ljósi, tú hevur, verður tú førdur
víðari eftir tí rætta vegnum, sjálvt um tú kemur til eitt stað, har alt tykist
vónleyst. Tað er Jesus, sum er svarið í lívi tínum.
Teir funnu fram til húsini, har barnið var. Teir bóru tí gávur sínar, og teir
tilbóðu kongin.
Síðani skuldu teir venda aftur og geva Heródesi boð. Men hesir menn vóru
kenslusamir í andanum - tað var tí, teir vóru vísir. Gud kundi ávara teir, so
at teir ikki leitaðu Heródes upp, og teir fóru beinanvegin aftur til land sítt.
- - -
Jesus er kongurin. Fyri føðing hansara segði ein eingil við móður hansara:
“Navn hansara skalt tú kalla Jesus. Hann skal verða stórur og verða
kallaður sonur hins hægsta, og Gud Harrin skal geva honum hásæti
Dávids, faðirs hansara; og hann skal verða kongur yvir ætt Jákups allar
ævir, og á kongadømi hansara skal eingin endi verða.” Luk. 1,31-33.
Í kristna kirkjuliðinum hava vit lagt dent á, at Jesus bøtti fyri okkara syndir
við blóði sínum. Og hetta er ein týdningarmikil sannleiki. Hetta er byrjanin
í evangeliinum, gleðiboðskapinum. Men vit mugu ikki gloyma endan. Vit
skulu minnast, at hann er kongur. Hann kemur aftur at seta seg í hásæti sítt
í Jerusalem. Hann kallaði Jerusalem “veldisdrottins staður”, danska
Bíblian sigur: “Den store konges by”. Tað var tað, sum einaferð byrjaði í
Betlehem. “Kirkeklokken”. E. Campbell umsetti.
Tað einasta, eg ynski mær til jóla
”Um vit játta syndum okkara, tá er hann trúfastur og rættvísur, so at hann
fyrigevur okkum syndirnar og reinsar okkum frá allari órættvísi. ”
1.Jóh.1,9
Um vit viðganga, at vit hava syndað, kunnu vit koma til Frelsara okkara og
fáa fyrigevingar-gávuna.
C. S. Lewis skrivaði: “At fáa fyrigeving frá Jesusi er sum at fáa handað eitt
videoband við øllum lívi tínum á, har alt er strikað út, slettað av bandinum.
Ótrúliga undurfult! Síðani koma vit inn í eitt persónligt samband til Hann
og fáa til gávu Anda Hansara.”
Tað er ein verulig jólagáva. Men sum við øllum øðrum jólagávum, mugu
vit vera villig at taka ímóti henni og lata hana upp.
Vilt tú geva Honum hjarta títt hesi jólini? Vilt tú eins og teir tríggir vísu
menninir:
* Bera myrru – syndir tínar verða lagdar aftur um bak
* Bera roykilsi – við tað at tú kemur inn í eitt persónligt álitssamband við
Hann
* Bera gull – við tað at tú gevur Honum tað besta, tú hevur. Teg sjálvan.
Um tú ynskir at taka ímóti Honum, bið so hesa bøn:
Takk, Jesus, at tú fórt úr Himli og kom til okkara verð sum eitt lítið barn.
Takk fyri alt tað, sum tú fegin vilt geva mær í hesum lívi. Takk, av tí at tú
doyði fyri syndir mínar. Eg veit, at eg eri ein syndari, og eg eri ómetaliga
ólukkuligur um tað. Fyrigev mær, Harri. Kom við Anda tínum inn í lív
mítt. Hjálp mær frá hesi løtu at vísa, at eg hoyri tær til og vil fylgja tær.
Amen!
EC umsetti
GUDS JÓLAGÁVA TIL TÍN
Tá ið vit jólaaftan fara í eina fullsetta kirkju og hoyra hesi vøkru orðini úr
Luk. 2,1- 11, verða vit øll ávirkað. Teksturin er um Mariu, føðingina,
krubbuna í fjósinum, hirðarnar og einglarnar, teir, sum bera tey stóru
tíðindini:
”Men tað hendi í teimum døgum, at tað komu boð frá Augustusi keisara
um, at allur heimurin skuldi verða skrivaður í manntal. (Hetta fyrsta
manntalið var, meðan Kvirinius var landshøvdingi í Sýriulandi). Og øll
fóru at verða skrivað, hvør í ættarbygd sína. Men eisini Jósef fór úr
Galileu, úr bygdini Nasaret, niðan til Júdeu, til Dávids bygd, sum eitur
Betlehem, tí at hann var slektaður av Dávids húsi og ætt, at verða
skrivaður, saman við Mariu, trúlovaðu festarmoy síni, sum var við barn.
Men tað hendi, meðan tey vóru har, at tíðin kom, at hon skuldi eiga barn.
Og hon átti son sín, hin fyrstafødda, og hon reivaði hann og legði hann í
eina krubbu, tí at ikki var rúm fyri teimum í tilhaldshúsinum. Og tað vóru
hirðar har í sama bygdarlaginum, sum lógu úti á markini um náttina og
goymdu at seyðafylgjum sínum. Og sí, eingil Harrans stóð hjá teimum, og
dýrd Harrans ljómaði rundan um teir, og teir vórðu ógvuliga óttafullir. Og
eingilin segði við teir: »Óttist ikki; tí sí, eg kunngeri tykkum eini stór
gleðiboð, sum skulu verða fyri alt fólkið. Tí at tykkum er í dag ein frelsari
føddur, sum er Harrin Kristus í Dávids staði! Og hetta skulu tit hava til
merkis: Tit skulu finna eitt barn reivað og liggjandi í eini krubbu.« Og í
somu stund var hjá einglinum ein fjøld av himmalskum herskarum, sum
lovaðu Guði og søgdu: »Heiður veri Guði í hægsta himli, [og friður á jørð,
og í menniskjum góður tokki!«]” Luk.2-1-14
Hetta er so vakurt, so stórt, so reint og guddómligt. Tað hevur allar tættir í
sær, sum vísa Guds kærleika til okkum menniskju, og tað stóra er, at øll
eru roknað uppí. Gud ger ikki mannamun. Øll eru við, Gud hevur tokka í
okkum menniskjum.
Tí er jólasiðvenjan og okkara kristni mentanararvur so týdningarmikil.
Hann peikar á okkara røtur og vísir vegin inn í ævinleikan. Tá ið eitt
samfelag verður avkristnað og verðsliggjørt, missa vit virðingina fyri Gudi
og síðani virðingina fyri natúruni og medmenniskjum, skapt í Guds mynd.
Tá fáa vit eitt kalt samfelag, har eingin leggur í næsta sín. Tá verður tað eg
og mítt, sum telur.
Eg takki Gudi, at eg eri føddur í einum landi, har eg havi hoyrt evangeliið
frá barni av. Takk fyri mammu og pápa, mínar ommur og abbar. Ikki minst,
túsund takk fyri, at eg slapp at møta Jesusbarninum í krubbuni, og uppaftur
størri er tað at hava tikið ímóti tí upprisna Frelsaranum, Jesusi Kristi.
Nú á jólum síggja vit ljósini úr teimum túsund heimunum har niðri í
býnum, og eg hugsi: Eg vóni, at øll fáa ein signaðan jólaaftan, og at tey
fara at møta tí upprisna Jesusi Kristi. Jólini eru ein gleðishátíð, og tá skulu
vit gloyma tað, sum er keðiligt og ónt. Sum tað stendur í Neh. 8,10: ”Og
hann segði við teir: ”Farið nú og fáið tykkum feitar krásir at eta og søtt vín
at drekka og latið burturav til teirra, sum einki hava, tí at hesin dagur er
halgaður Harra várum; verið nú ikki stúrnir, tí at gleðin í Harranum er
styrki tykkara.”
Sjálvandi eru jólini ein sár og viðbrekin tíð hjá teimum, sum hava upplivað
sorg í farna ella í farnu árunum. Kanska hava tey mist ein av sínum kæru,
ella hava verið úti fyri ymsum royndum, eitt nú sjúku, hjúnaskilnaði,
arbeiðsloysi ella húsagangi. Uttan mun til hvat, ger sum Skriftin sigur.
Gleð teg um Jesus, sum kom at frelsa okkum. Minst til, at gleðin í
Harranum skuggar yvir alla sorg og allar royndir. Minst til, at gleðin í
Harranum er tín styrki.
So er bara eftir at siga: Eini vælsignaði, góð jól. Minst til, tú ert taldur
uppí. Effie Campbell umsetti.
1.sunnudagur í advent
1.desember 2024
Ljósið er upprunnið
”»Sebulons land og land Naftalis fram við vatninum, landið hinumegin
Jórdan, Galilea heidninganna, fólkið, ið sat í myrkri, hevur sæð eitt stórt
ljós, og teimum, ið sótu í landi og skugga deyðans, er ljós upp runnið.« ”
Matt.4,15-16
So var adventin einaferð aftur og vitjaði okkum. - Adventsljósini verða
tendrað, og nógvastaðni lýsa eisini adventskransarnir í myrkrinum. Vit
hava nú rokkið fram til myrkastu tíð, har hvør dagur er myrkari enn annar,
ja tá ið dimmviðrað er, er dagurin lítið meir enn lýsing og skýming, og ljós
sæst í nógvum húsum allan dagin.
Soleiðis var støðan einaferð í søgu Ísraels; tað var einans myrkur; ein long,
long skýming, og tað tóktist, sum tað ongantíð fór at bera móti degi. Og
har gekk fólkið í myrkrinum og bardist við mistreysti sítt; líkt var til, at tað
ongantíð fór at bera móti degi; hin myrka náttin fór einans at koma nærri
og nærri, til hon at enda fór at køva alla lívsvón í sínum kalda og køvandi
favntaki.
Men tá ið myrkast sá út, kom ljósið; tá tendraði Harrin sjálvur sítt bjarta
ljós í erva.
Sebulons land og Naftalis land, ið so sáran høvdu gingið og longst eftir
ljósinum, fingu at síggja ljósið. Alt Galileuland og alt Judeuland fingu at
síggja; ja, sjálvt hitt illa umtókta Samariuland fekk at síggja hitt bjarta
ljósið. Og hvør skuldi trúð tí? Sjálvt til eysturlanda sást glæman av
ljósinum, og hon var so bjørt, at eisini teir reistust og fóru tann langa veg at
fagna ljósinum, ið komið var í heimin.
Nú skína adventsljós okkara bjørt. Tey bera eini boð. Tey bera boð til tín,
ið helt, at tað ongantíð aftur fór at degna. Nú er fagur dagur í hondum,
ljósur dagur!
Og tú, sum situr í syndamyrkrinum og togar í leinkjurnar,
syndaleinkjurnar, fyri at slíta tær; tú, sum altíð vart noyddur at gevast.
Adventsljósini, ið tendrað eru, hava eisini eini boð til tín. Tað eru boð um,
hvussu drottur okkara, tann mikli Harri Kristus, fer inn í borgina hjá hinum
sterka og loysir fangarnar úr hondum teirra; hann kallar seg tann sterkara,
tí kann hann gera tað.
Lít tú tí glaður at adventsljósunum, tey hava stór og góð tíðindi at bera.
Gævi, Harrin vildi givið okkum hoyrandi oyru og síggjandi eygu, at vit øll
kundu fata tíðindini, adventsljósini hava at bera okkum!
Chr. Høj