Eini ógloymandi jól

Myrk og hóttandi skýggj komu upp á luftina. Kaldur norðanvindur skrykti í trøini, sum stóðu kring húsini. Men einki av hesum doyvdi gleðina hjá húskinum, tí í morgin var jólaaftan. Veðurtíðindini høvdu sagt frá regni og kulda; men tað skuldi ikki forða nøkrum at koma heim at halda jól við restini av familjuni.

Allar fyrireikingarnar vóru gjørdar, matur, gávur og jólaprýði vóru liðug, og andlitini á børnunum lýstu av spenningi og gleði. Rættur jólahýrur var í heiminum.

Um náttina hevði sirmað áhaldandi, og morgunin eftir, tá ið vit hugdu út gjøgnum vindeygað, sóu vit eina undurfulla sjón. Rím, so fínt sum hvítt dún, lá á øllum uttanfyri. Hetta var sum ein vakur málningur. Ein snjøll ringlan hoyrdist frá trøunum, tá ið vindurin tók í tey. Øll ferðsla var steðgað, og telefonsambandið var kvett.

Angin frá jólamatinum fylti húsini. Um nakrar fáar tímar fóru slekt og vinir at koma. Tá ið tíðin nærkaðist, hugdu vit í heilum út at vita, um tey komu.

Men sum tað tóktist, fór jólasamveran at verða av ongum. Regnið hevði gjørt tað, at alt var avísað, og íslagið var meir enn ein tumma tjúkt, og tað helt á at regna.

Kundi nakar jólahýrur verða, tá ið vit saknaðu hugnaligu samveruna og glaða láturin hjá familjuni og vinunum? Teir tómu stólarnir talaðu sítt einsliga mál. Á borðinum stóð ivaleyst av mati, men eingir gestir. Gávur lógu undir jólatrænum, men eingin var at taka ímóti teimum. Nú fór tunga myrkrið uttanfyri at treingja inn. Tað, sum skuldi havt verið ársins størsta gleði, var brádliga vorðið ársins vónbrot.

Tá ið tíðin var komin at fara til borðs, boygdi eg høvur og fór at takka Gudi, men eingin orkaði at eta. Kona mín breyt tøgnina. “Eini sonn jól eru at geva øðrum burturav,” segði hon. “Tað mugu vera onkur einslig fólk onkustaðni her í grannalagnum. Kanska kundu vit givið teimum burturav okkara mati?”

Vit reistust øll frá borðinum uttan at fáa okkum. Ríkiligt av mati varð lagt niður í kurvar, og okkurt varð breitt útyvir at halda hann heitan. So byrjaði eg mína truplu ferð eftir tí glerstoytta vegi, meðan eg bað. Eg gekk fram við mongum heimum, áðrenn eg kendi meg mintan á at steðga við eini lítil hvít hús, har gardinurnar vóru drignar fyri. Har fór eg inn. Ein maður kom út, tá ið eg bankaði. Fýra børn, sum tóktust svong, samlaðust rundan um hann, tá ið eg kom inn og fór at tøma kurvarnar og legði allan henda góða matin á borðið.

“Hvussu ber tað til, at tygum vita, at kona mín kom heim aftur av sjúkrahúsinum í gjár og enn liggur í songini?” spurdi hann við táravátum eygum og skelvandi vørrum. “Vit hava einki etandi í húsinum, sum kann setast á eitt jólaborð.”

Áðrenn eg fekk stundir at svølgja hin vaksandi klumpin, sum eg hevði í hálsinum, rópti lítli Mortan: “Men pápi, Gud veit tað. Hann hevur hoyrt bøn mína.”

Tá ið eg var komin til hús aftur í øllum góðum, setti konan matin útá og hitaði hann fyri aðru ferð, og vit settu okkum til borðs og ótu jólamatin. Úti broyttist regnið so líðandi til kava, og bøurin lá skjótt undir einum vøkrum hvítum teppi.

Vit boygdu øll høvur og bóðu saman: “Himmalski faðir okkara, vit takka tær fyri eini gleðilig jól.”

“Kirkeklokken”.

Effie Campbell umsetti.