Abbi og lítli Karl

Olsen, gamli lærari, búði einsamallur í einum lítlum húsum úti á bygd. Í býnum einar tveir kilometrar haðani búði sonur hansara saman við konu síni og tvey ára gamla soni teirra, sum æt Karl. Av og á vitjaði gamli lærari tey, og Karl elskaði abba sín.

Eitt kvøldið sat hin gamli skúlalærarin einsamallur í stovu síni, tá ið hann brádliga fekk eina ómetaliga trongd at síggja Karl, seta seg undir hann og práta eitt sindur við hann. Men hann segði við seg sjálvan, at tað var tápuligt at finna upp á slíkt hesa tíð á døgninum. Klokkan var 9, og Karl lá sjálvandi í songini og svav. Í morgin kundi hann fara inn til býin at vitja drongin.

Hann fekk sær eina bók og settist við borðið og fór at lesa, men hvussu staðiliga hann enn royndi at samla tankar sínar um lesingina, so eydnaðist tað ikki. Honum tóktist, at hann alla tíðina sá andlitið í Karli millum reglurnar. Hann slapp ikki undan tí hugsanini, at hann noyddist at síggja drongin longu sama kvøldið, so hann læt seg í frakka og fór avstað, sjálvt um tað var eitt myrkt desemberkvøld 14 dagar fyri jól.

Klokkan var farin av tíggju, tá ið duraklokkan ringdi hjá foreldrum Karls. Tey hugdu bilsin hvørt upp á annað og hugsaðu um, hvør ið tað mundi vera, sum kom á gátt so seint. Konan fór út at lata upp, og tá ið hon sá, hvør ið tað var, segði hon: “Ja, men abbi, hví kemur tú her so seint?”

Olsen steig innum, og tey ungu heilsaðu honum hjartaliga. Tá ið hann hevði fingið ondina aftur - hann hevði roynt at gingið so kvikliga - segði hann við tey: “Takið mær tað ikki illa upp, at eg detti inn á gólvið so seint. Eg má viðganga, at tað, sum førir meg higar, er, at eg so fegin vil síggja Karl.”

“Men hann hevur longu sovið leingi!” segði verdóttirin.

“Ja, góða Gretha, men ber hann kortini inn higar, so hann kann sita eina løtu hjá mær,” bað hin gamli, “tað plagar at dáma honum.”

“Vilt tú ikki heldur koma inn í sovikamarið og hyggja at honum har?” spurdi mamman, sum helst ikki vildi vekja barnið, sum lá í fasta svøvni.

Men hin gamli svaraði: “Góða tú, ger nú eftir ynski mínum og ber drongin inn higar. Vit vita ikki, hvussu leingi afturat eg fái hildið honum í ørmum mínum.”

Hin ungi maðurin sendi konu sínari eitt biðjandi eygnabrá, og hon fór inn eftir lítla Karli, sum hon síðani legði í armarnar á abbanum. Drongurin hálvsvav; men tá ið hann hevði rembt sær og gníggjað eyguni, sá hann, hvør ið tað var, sum helt honum, og segði so:

“Abbi, skulu vit ríða ranka ...”

Meir fekk hann ikki sagt. Í somu løtu ljóðaði eitt andskræmiligt dundur inni úr sovikamarinum. Foreldrini lupu upp og runnu inn hagar. Og nú sóu tey, hvat ið hent var. Ein bókahill, sum hevði hingið á vegginum uppi yvir songini hjá Karli, var raplað niður í songina.

Kanska var tað tunga vektin av teimum stóru bókunum, sum so við og við hevði loyst krókarnar í vegginum soleiðis, at teir at enda gliðu heilt út. Í hvussu er rapaði bókahillin niður, og bøkur og bløð lógu spjadd í songini og út um gólvið.

“Tað var altso tí, at eg skuldi taka barn mítt upp úr songini,” segði hin unga mamma ógvuliga skelkað, “o takk, kæri Faðir í Himli!”

Hin gamli skúlalærarin var ikki minni rørdur yvir Guds undurfullu uppílegging.

“Nú síggi eg, hví eg mátti fara frá húsum og til lítla Karl longu í kvøld,” segði hann. “Gud fái lov, at hann ikki gav mær frið, fyrr enn eg fór avstað og fekk Karl í armar mínar.”

“Kirkeklokken”.

Effie Campbell týddi.